“Dat is nog meer dan een maand” dacht mske toen ze de datum de eerste keer hoorde noemen, maar ze schreef het toch maar in haar agenda. Drie mei, een datum om naar uit te kijken.

Het was hier dan ook efkes paniek toen het smske van Win kwam met de vraag om het adres efkes door te geven. “De plechtige communie” zei mske. Slow keek op. “Jawel” zei mske “vorig jaar het oudste meisje en nu haar zus”. Ineens … “zeker de derde mei” dacht ze geschrokken. Bij nazicht zag ze dat vorig jaar het feest op 27 april was doorgegaan en ze dacht: “oh neen”.

Waarom ze “oh neen” dacht? Omdat het moeilijk kiezen is tussen beide en indien ze samen zouden vallen zou drie mei geen dag zijn om naar uit te kijken maar een verdoemde dag. Wat ze ook zouden kiezen, het zou nooit leuk worden. “Typisch” zei Slow “ofwel niks, ofwel twee zaken tegelijk”. Dat was natuurlijk wat voorbarig want eigenlijk was er nog niets aan het handje.

Er is niks aan het handje. Gisterenmiddag viel de uitnodiging in de bus, mske scheurde snel de omslag open en zei opgelucht: “de zestiende!” en ze schreef het ook snel in de agenda, ook weer een dag om naar uit te kijken.

In die agenda staat al alle weekends iets, soms wel meerdere ietsen, behalve dat van tien mei, maar dan is ’t moederkesdag.