Het zat goed ineen en het was een fantastische dag, maar ik ga eerst met een minpuntje beginnen.

Op uitstap gaan is tof. Wat mij nu wel wat stoorde was dat wij geen bevestiging gekregen hadden al had de plaatselijke organisatie dat nochtans beloofd.  Maar ja, de plaatselijke organisatie was een politica en van politiekers weten we nu eenmaal dat ze beloven en beloftes nakomen als twee, van elkaar losstaande zaken, beschouwen. Op één mei vroeg ik me dan ook af of ze de inschrijving niet hadden ontvangen en trachtte op te bellen, zonder antwoord. Op zaterdag dan maar, maar hoe laat kan je iemand eigenlijk opbellen op een zaterdag, zonder die uit zijn bed te zetten? Het bleek uiteindelijk normaal, ze was zelfs lichtjes verbolgen omdat ze dacht dat de stad die bevestiging beloofd had.  Nog zoiets van politiekers, die hebben een korte-termijn geheugen.   Ik heb maar niks gezegd, het moest leuk blijven.

Bovendien was het ook niet al te zeker hoe we aan eten zouden geraken, het schema zat nogal vast in mekaar en er stond wel wat van eten op een receptie met specialiteiten van de verschillende dorpkes maar in elk geval hebben we maar boterhammekes in onze rugzak gestopt en mijn stappers natuurlijk, ik zag me nog niet met stapschoenen in die concertzaal binnengaan.

Gepakt en gezakt zijn we vorige zondag dan onze deur uitgestapt.

Het waren geen lijnbussen maar autocars, maar wel gesponsord door De Lijn. We kregen een boekje waarin we dan konden lezen dat wij maar amper met ons 360 zijn, waarvan er 110 mee naar Brussel gingen.

Na de typische ms-problemen -ik stond wel op de lijst om op de autocar te mogen, maar niet op de lijst om mijn ticket voor de besproken wandeling te krijgen, waarover nog een kleine anekdote- vertrokken we.

Ik heb het niet voor autocars, nooit gehad trouwens. Die dingen zijn te hoog en te topzwaar en toen we over een brug reden kon ik me makkelijk voorstellen waarom die dingen altijd de ravijnen in tuimelen. Die hun evenwichtspunt ligt onder de zetels.

In de zaal werd gevraagd om alle gsm’s af te zetten, niet te filmen, niet te flitsen en te pogen om niet te hoesten, waarop er natuurlijk onmiddellijk twee gsm’s afgingen. Ze moesten zich schamen. Onder het concert werd er nochtans wel geflitst, niet veel maar diegenen die het wel deden hebben wel een herinnering aan het gebeuren en de brave idioten helemaal niet.

Het concert zelf werd uitgevoerd door het Nationaal Orkest van België, de dirigent  was Theodor Guschlbauer.

Het eerste deel was “Rhapsody in Blue” van George Gershwin. Yu-Fen Chang zou de solopartij op piano voor haar deel nemen. Het was een frêle meiske, een beetje armoedig aangestoten, maar op zulke dingen mag je je niet blind staren natuurlijk. In elk geval, piano is niet mijn favoriet instrument en ze kon me niet bekoren, muzikaal toch niet. Afwisselend met die piano solo had je dan de wel mooie stukken met orkest.

Laat me die Yu-Fen Chang toch met haar rug naar ons zitten, laat ze toch eerst het stof van haar klavier afnemen en laat ze toch zo van voor op haar stoeleke gaan zitten net alsof haar beentjes te kort waren waarop ze begon te spelen. Pianisten zitten nooit stil, ook zij niet en het was niet haar hoofd dat we in vervoering zagen bewegen maar haar bipsen. Die dansten op dat stoeleke, alleen hebben bipsen de onhebbelijke gewoonte om niet op de maat van de muziek te dansen. Om niet te moeten lachen heb ik niet meer naar Yu-Fen Chang gekeken maar naar de violisten, instrumenten die me veel beter liggen. Op een zeker moment heb ik haar nog wel het zweet van haar voorhoofd zien afwissen met, jawel, het vod waarmee ze het stof van haar klavier had gehaald.

Het tweede deel was de vijfde symfonie van Beethoven en al heb ik dan wat tegen Betekop en al heb ik dan verschillende van zijn symfonieën op CD, het maakt een wereld van verschil. Er is geen vergelijk mogelijk tussen het horen op CD of het aanwezig zijn bij de uitvoering. Het was schitterend, gelukkig zonder solo-pianisten wiens bipsen de aandacht konden afleiden.

Het wordt te lang, ik ga hier efkes pauzeren.

Wordt vervolgd …