Net toen mske aan een dossier voor Mr. Van Schoonhuyzen wou beginnen, dossier dat gedicteerd werd en dus te beluisteren was, dumpten de mannen op luidruchtige wijze hun nadars met het kenteken “werken” er op. De ganse voormiddag gromden de graafmachines, flipflapten de achterflappen van de vrachtwagens, kletterden de materialen tegen de grond en brulden de mannen boven het geluid van hun werkgerei.

Op de middag stopten ze, ook die mensen moeten eten. Net op dat ogenblik kwam de stratenkuiser hier voorbij of de puttekeszuiger. Eerst de straat op, dan de straat af.

Net toen die ook weer verdween hoorde mske toch werflawaai op de achtergrond van het cassetteke.

Feit is dat, als je een ganse dag in het lawaai zit, je daar wel aan gewend geraakt maar je krijgt daar zo een meurrege kop van.

Nog een feit is, dat ééns mske met die meurrege kop zat en besloot dan maar wat aan het huishouden te gaan doen, ze die mannen door het venster boven letterlijk en figuurlijk hun schup zag afkuisen en ’t was nog maar iets na drie.

Ook nog een feit is dat Slow dit voorspeld had. Toen ze met de gasleidingen aankwamen had hij gezegd dat ze nog wel verder zouden komen doen aangezien ze nog niet alle straten van het dorpke hadden opengegooid.

Dat hebben ze nog niet, ze zijn nog altijd niet aan onze deur voorbij gekomen   Bovendien zijn ze er vandaag niet.  Ze zullen het weer in stukken en brokken doen zeker, zodat het lekker lang duurt, want hun laatste put ligt nog open en in de straat die we van hier wel kunnen zien maar niet inkijken, bevindt alles zich nog in werfstatus.