Sedert ze die dag in september patatten vonden op vlooienmarkt, bij manier van spreken natuurlijk, die aardappelen stonden gewoon te koop bij de mensen aan de voordeur, waren Slow en mske steeds daar hun voorraadje gaan halen.

Groot probleem is wel dat die mensen meer op hun veld -of waar dan ook- zijn dan thuis, zodat het hier de gewoonte werd efkes de telefoon te pakken eens ze de bodem van de patattenemmer zien. Neemt er niemand op, dan is er niemand thuis. Iedereen zal de logica daarvan wel inzien, mogen we hopen. Bij een onbeantwoord blijven van de telefoon werd er hier meestal een uur of twee, drie later opgebeld om te zien waarom er gebeld was en dan kon de patattenkoop toch nog doorgaan.

Vorige maandag echter bleef de telefoon rinkelen, er werd niet teruggebeld en Slow keek bedenkelijk. Op dinsdagmorgen zei hij: “we hebben nog maar voor twee keer patatten”, op woensdagmiddag zei hij: “dit zijn de laatste”.

Donderdag en vrijdag was er geen probleem, dan stonden er andere dingen op het menu en zaterdag aten ze maar de rest van de kroketten op.

Op zondag zei hij dramatisch: “wij zitten zonder patatten” en kookte rijst.

Waarom ze nergens anders hun aardappelen gaan halen? Deze gaan recht van het veld de casserole in en bovendien zijn ze goedkoper dan waar ook. Maar in ’t vervolg gaan ze wel sneller een zak verse halen en niet meer wachten tot ze de bodem zien. Dat hoorde ik mske toch zo zeggen.

Inmiddels is gebleken dat de patattenboer niet is geëmigreerd noch van de aardbodem verdween. Ze zijn daarnet met een halve mud thuis gekomen.