Het is al een hele poos geleden dat mske op een nacht wakker lag en ineens dacht dat ze ergens klokken hoorde luiden. Ze luisterde en hoe langer ze luisterde hoe overtuigder ze was dat ze die werkelijk hoorde. Ze keek op de klok en vond het een nogal bizar uur om klokken te horen, het was 3.23 of zoiets. Natuurlijk weet ze het juiste uur niet meer, zoals gezegd, het is al een hele poos geleden.

Sedert die nacht heeft mske al meerdere keren die klokken gehoord op onmogelijke uren in de nacht. Nooit op een uur, een halfuur of een kwartier, steeds op de meest bizarre uren.

Eigenlijk begon mske te denken dat ze dat zichzelf wijsmaakte, dat het haar hartslag was geweest of zoiets. Dat dacht ze omdat het nooit klaar en duidelijk was, verder van hier, niet onze kerk, die hoort ze afhankelijk van de weersomstandigheden ook soms luid en soms praktisch niet.

Enkele weken terug hoorde mske weer die klokken. Toen ze zich realiseerde dat Slow ook wakker was vroeg ze: “hoor jij iets?” Neen, ze vroeg niet: “hoor jij klokken?” want dat vond ze nu iets te suggestiefs. Ze vroeg gewoon: hoor jij iets?” Slow hield zijn adem in en luisterde. “Klokken” zei hij “ik hoor klokken”. Ze keken samen op de wekker. Het was deze keer later dan anders, het was 5.07 of zoiets.

Sedertdien heeft mske de klokken niet meer gehoord maar daar is dan weer niks spookachtigs aan, want mske heeft een weekske of zo ’s avonds een Sedinal genomen om vaster te slapen en omdat ze daar geen gewoonte wou van maken is ze dan gedurende een week of twee overgeschakeld op een halve tas Glühwein voor het slapen gaan.