Slow en mske reden met hun fiets over de grote baan naar huis. Nu is dat niet hun favoriete bezigheid, zo over de grote baan. Maar aangezien ze geen van beiden zin hadden in hoebel op en hoebel af is de grote baan het beste alternatief. Die stijgt dan wel kilometerslang maar gestaag zonder hoebelderij.

Toen kwamen ze voorbij het weiland. In dat weiland stonden heel wat schapen maar die stonden allemaal zo ver mogelijk naar achter in een grote groep, allemaal samen. Behalve één. Een lammeke. En dat lammeke bewees dat niet enkel nieuwsgierige kleine mensenkindjes in de problemen konden komen te zitten maar ook kleine schapenkindjes. Kijk maar.

Het stak met zijn hoofdje tussen de draad en de spijlen en poogde zonder resultaat los te geraken.

“Dat lammeke zit vast” zei mske en Slow remde af. “Wou je het losmaken?” vroeg hij. Natuurlijk wou mske dat. Ze parkeerde haar fiets en stapte richting poort. “Wacht” zei Slow “een foto”. Dat is die van hierboven hé. “Bijt dat niet?” vroeg Slow dapper. “Maar allé Slow” zei mske “dat is een lammeke hé”.

Toen ze nog dichterbij kwamen werd het lammeke bang en blaatte en mekkerde en vocht met wat dan ook dat hem vast hield. mske poogde hem te kalmeren en blijkbaar lukte dat wel want toen ze de opening tussen de draad en de spijlen trachtte te vergroten bleef het rustig staan. mske verboog de draad wat en haalde hem voorzichtig over het beestje’s oor. De schavuit had snel door dat de vrijheid in zicht was en trok zijn hoofdje terug en zette het fluks op een vrolijk drafje naar achter in de wei naar de rest van de troep. “Hij mocht wel merci zeggen” mopperde Slow.

Moeder schaap -waar was dat beest toen hare kleine in de miserie zat- keek op en blaatte hem toe en met een duik legde hij aan. “Gaat hij staan voltanken” zei Slow terwijl ze terug richting geparkeerde fietsen liepen.

En dat deed hij terwijl zijn staartje vrolijk molekes draaide in de lucht.