Voor wie het nog weet, wij hebben merels. Al jaren eigenlijk. We weten ook waar het nest zit, al doen we alsof we dat niet weten en lopen daar voorbij, zonder dat we er naar kijken.

De laatste dagen heeft één van hen, namelijk Meneer Merel, echt wel veel praat. Hij zit bovenop de dakgoot een parolleke te doen tegen de merels van in de hof van Buurboer en die van bij Buurnaast.

Hij schrikt als hij op de poort komt zitten terwijl Slow en mske buiten zijn en schettert het alarm voor de ganse straat.

Zijn madam is minder van zeg. Gisteren kwam ze zo op het kleine poortje zitten, keek met scheefgehouden kopke wat mske uitspookte, draaide zich met een sprongske om, keek nog eens scheel achterom en was weg.

Vanmorgen om vijf uur liep mske even over de overloop en keek door het overloopvenster naar het koerke dat onder het sinksenweekend een beetje van uitzicht veranderde. En wat zag ze daar? Een donkere vlek? Neen, een merel. Die merel zat zo muisstil dat mske efkes dacht … maar toen kwam een tweede merel vanonder de bloemenbak te voorschijn en hij trippelde achter de zittende of liggende merel richting poort, in korte etappekes, trip trip trip trip trip en stop … trip trip trip trip trip en stop …

mske vroeg zich af wat er gaande was en bleef kijken, maar toen die merels niets anders deden dan trippelen en stoppen is mske in één etappe terug de overloop over getrippeld en is terug in bed gestapt.

Nu vraagt ze zich af wat die merels daar zaten te doen. Op de hommels wachten? Zijn zij oorzaak van af en toe een dode hommel? Stel je voor, komt zo een beestje ’s morgens uit dat holleke gekropen en zit daar zo een hongerige merel hem -oeps, pardon, haar- op te wachten. Of zaten ze insecten te vangen tussen het gewiede onkruid of tussen de voegen van de kasseitjes?

Ook vraagt ze zich af of de merels soms de daders zijn van dat andere dat ze opmerkte. De morgen nadat ze de bloemekes in de bakken had gezet had ze zich licht verbaasd omdat dat de aarde in die bakken nogal oneffen lag en ze vroeg zich af of ze de avond er voor scheel had gekeken. Ook waren er enkele takjes van de plantjes gebroken.

Eén feit is zeker. Ze kunnen hier geen grond omwoelen of die merels moeten daar hun neus -bij manier van spreken- tussen steken.