Er was een tijd dat ik het graag had gezien maar niet mocht. Er was een tijd dat ik kon en het ging me vervelen. Er was een tijd dat ik het niet meer kon horen noch zien.

Die duurt trouwens nog altijd voort. Maar het werd dan altijd zo ’s ochtends tussen mijn boterham gesmeerd als ik bij het ontbijt ook de radio opzette.

Soms ving ik zo wel eens iets op over het ongenoegen over een jongen die Tom Dice heet en over het ongenoegen over een meisje dat Sieneke heet en soms heel soms zag ik dan een fragment.

Waarom de TV deze week op die post stond, weet ik niet meer, feit is dat de tweede halve finale voorbij was en dat ze van elk van de deelnemers nog een fragment lieten horen.

Dan vraag ik me of waarom die mensen allemaal denken dat zingen synoniem is van roepen. Ochottekes toch, het leek net of ze allemaal last hadden van een acute blinde darm.

Toen vanmorgen, jawel tussen mijn boterham, ineens het winnende nummer draaide op de radio, had ik volgende bedenkingen:

• ze roept niet,
• er zijn mooiere stemmen,
• mogelijk passen die niet voor dit soort lied,
• er is misschien toch nog hoop voor de “song” op dat festival.

 
Ondertussen heb ik dus nog altijd Tom Dice en zijn gitaar niet volledig gehoord, enkel enkele fragmentjes. Ik moest me schamen.