Het kan al een maand of meer geleden zijn dat mske ineens opkeek terwijl ze daar buiten met de bloemekes bezig was. Wat was dat nu? Ze luisterde. Was dat een schot geweest. De volgende dagen bleef ze het af en toe horen, daar buiten op ons koerke. Toen Slow het uiteindelijk ook hoorde was het al heel wat luider. Het was zo een kanon dat in de boomgaarden staat om de vogels af te schrikken. Daar waren ze van overtuigd.

Op een dag echter dat mske hier zat te werken, hoorde ze het hier binnen ook. Zo een kanon dat schiet niet de ganse dag poef poef poef hoor. Neen. Dat schiet poef poef poef en dan een hele poos niks en dan weer een keer poef. Heel onregelmatig dus.

De eerste keer dat het mske ergerde was die zondagmorgen om half zeven. Ze had net die stressweek achter de rug waarin ze elke avond pas tussen één en twee gaan slapen was en ze dacht “rotkanon”.

De laatste dagen echter vindt ze dat het de spuigaten uitloopt. Ze staat op want ze hoort de brievenbus, maar het is niet de brievenbus, het is het kanon! Ze hoort de deur van ’t kot en denkt dat Slow daar is, maar dat is het ook niet, het is het kanon.

Hoe dikwijls per dag mske zich omdraait om door ’t venster te kijken omdat ze denkt dat hier een auto stopt. Als dat namelijk het geval is en het is niet de postbode (dagelijks), de bakker van hierneven (3 keer in de week) of de wekelijkse folderbedeling dan is het meestal wel voor hier. Maar het is geen auto. Het is dat kanon.

Heel in het begin dat wij hier woonden ging dat ook zo maar toen ging dat ’s nachts door. Dat mocht toen niet meer en mag nu steeds nog niet.

Wat mske verwondert is dat het kanon in het begin amper hoorbaar was en steeds luider werd. Dus is er iemand die, volgens haar, heel bewust dat ding korter bij het dorp is beginnen plaatsen.