De telefoon had gerinkeld en de stem had verteld dat Slow een uurtje langer bleef werken. mske’s fiets stond geladen om naar de winkel te vertrekken en mske wist nu niet goed waaraan of waaraf. Gaan? Of niet gaan?

De vrijdag was toch al naar de knoppen, waarover later meer, en als ze alleen ging had ze nog de ganse zaterdag vrij om te werken. Maar moest Slow vandaag wel werken? “Ik ga” zei mske en legde een notake op Slow’s buro en ze vergat het lottokaftje en vergat de zak voor diepvriesgoederen en vergat de sleutel van de voordeur te trekken, wat ze normaal gezien altijd doen als ze weg gaan.

Ze kwam terug met haar wage … bak vol geladen en slechts één pizza, want ze had die diepvrieszak niet bij gehad. Ze opende het sluitsysteem van de poort, duwde er met haar fiets tegen, noppes!

Slow was dus thuis gekomen en had de grendel al voorgeschoven. mske’s fiets beukte tegen de poort. Dat geeft dan zo een zalige metalen klank die galmt door het ganse huis. Ze hoorde door het geopende venster van de badkamer Slow de badkamerdeur openen en sluiten. Aangezien hij er zo lang over deed beukte ze nog maar eens tegen de poort. Nog altijd geen reactie.

En die sleutel zat nog op die voordeur, zodoende kon ze langs daar ook niet binnen. Dus belde ze aan, maar ze hoorde de gekende dingdongdingdong niet. Ja lap! Ze ging terug naar achteren, nam haar gsm en belde op. Ze hoorde weer de deur van de badkamer. Slow nam op. “Kan ik hier vandaag nog binnen?” vroeg mske. “Verdorie” zei Slow en “wacht efkes”.

Wacht efkes, wacht efkes, niks te wacht efkes! mske begon haar geduld te verliezen. Die pizza die kon elk moment uit zichzelf die bak uit lopen. Ze beukte nog eens met haar fiets tegen de poort.

Eindelijk ging de achterdeur open. Slow verscheen en sloop richting poort. “Dat ziet toch niemand niet” zei mske toen hij zich achter de poort trachtte te verstoppen en ze reed haar fiets binnen.

“Ah ja!” de bel doet het niet” zei ze terwijl Slow zich in zijn floeren vaan haastig naar binnen spoedde.