Donderdagavond, mske, doodmoe, gooide rond de negenen de pc dicht op het ogenblik dat ze nog maar een kwartierke werk had aan een dossier maar ze dacht dat, als ze ’t niet deed, het weer ging uitlopen tot putteke nacht.

Vrijdagmorgen heeft mske water in het bakoventje gekiept en de bakvorm stond er niet in. Die stond nog op de poembak klaar om afgewassen te worden. Die mag niet in de afwasmachine en doordat ze hier donderdagavond weggevlucht was, was dat afwassen dan ook niet gedaan.

Vrijdagmorgen nam ze dus water en kwakte dat zomaar dat oveke in. Ze heeft onmiddellijk de draad uitgetrokken maar ja, dat binnenwerk was nat.

Daarop heeft mske dan maar mske onder haar sikkedeizen gegeven zo: “stoem kieken! Hoe doede nu zowiet?” Waarop mske dan antwoordde: “ik heb hier teveel aan mijne kop, dat is ’t!” Waarop mske dan antwoordde: “Dan nog hé seg, efkes uw gedachten der bij houden”. Waarop mske dan antwoordde: “as ge niks nuttig kunt zeggen, zwijgt dan”.

Dat is niet om te lachen hoor zo een ruzie van mske. Ja wat wil je, als hier niemand is moet een mens dat toch tegen iemand afreageren hé.

Slow dacht aan openmaken en drogen met de haardroger, maar dat vond mske geen al te best idee, kwestie van de garantie. “Altijd onmiddellijk na ’t bakken de bakvorm afwassen” zei mske, maar dat vond Slow dan geen goed idee, want dat vindt hij gevaarlijk omdat dan mske haar vingers kan verbranden en dat ze dan wél zou weten van waar het komt.

Het was een raar besef. Dat zo een klein oveke dat hier juist een week in huis was al zo onmisbaar was geworden. Het werk vlotte niet en mske heeft vrijdag verschillende keren het oveke staan afkuisen. Het ovende dan niet, maar het blonk toch.

Slow zei: “een dag niet bakken” maar mske dacht: “twee dagen niet bakken”. Dat was voor alle veiligheid. Ze zijn overeengekomen. Ze hebben het in twee gedaan. Zodoende hebben ze gisteravond een knapperig wit broodje gebakken voor vandaag zondag. En het oveke knorde en bakte dat het een lieve lust was.

Een geluk dat ik ook mske’s stommiteiten op ’t blog mag vertellen, maar ik moet wel wachten tot we weten hoe ze afgelopen zijn.