Slow en mske gingen gisteren naar zee, dat hadden we al gezegd. Eigenlijk hadden ze zaterdag willen gaan om de studentenverhuis te mijden en de zondag nog een vrije dag te hebben. Het weer besliste er anders over.

Ze vertrokken en uurtje later dan vorige keer. Om vijf uur opstaan is zo verschrikkelijk vroeg.

En het werd een schitterende dag. Prachtig weer. Veel gewandeld. Schelpkes geraapt – soms is mske toch nog echt een kind zé, dat zegt ze zelf hoor. Gefilmd. Oude herinneringen bekeken.

Sedert de uurregeling van de treinen veranderde bleek de fameuze trein van tien na zes ook in één ruk naar Landen door te komen. Dus namen Slow en mske die maar met het idee dat er misschien minder volksverhuizing zou op zitten.

Ze zetten zich in het afzonderlijke compartimentje, daar kunnen zoveel valiezen niet in. Er kwam een oudere dame aan de andere kant van de doorgang zitten, in Brugge kwam er nog een vrouw en een student bij.  Die laatste vrouw begon een babbeltje.

Maar eigenlijk was het de bedoeling dat zij haar parolleke kon doen.  Want wat één van de anderen ook zei, ze wist het beter, kende het beter, overtroefde iedereen.  Ze was van ergens in het verre Limburg maar kende Landen beter dan mske, ons dorpke trouwens ook want daar reed ze door als ze naar Landen reed. Als je dan weet dat het dorpke links van de baan naar Landen ligt, nu ja, laat maar zitten, het zal wel duidelijk zijn zeker.

En toen de oudere dame zei dat ze elke zondag naar zee reed, antwoordde het mens dat ze de zenuwen kreeg van de zee.  Altijd die rollende beweging. Een week maximum, dan was ’t genoeg.

Eigenlijk was mske al een beetje gepikeerd geraakt door een onbegrijpelijke opmerking van het mens, die we niet gaan herhalen omdat de mensen er toch verkeerd op reageren. Of ze lachen ermee of ze zeggen dat mske dat zich niet moet aantrekken. Beide reacties zijn fout. Oh zo! 

Zo zei ze ook dat ze meer sneeuw hadden gehad dan in Landen. mske, gepikeerd dus, greep de kans toen het mens vertelde dat ze zoveel zout had moeten gebruiken om haar stoep vrij te maken. “Ik gebruik nooit zout” zei mske “nooit!” en dat – meestal, Slow de stoep veegt en er daarna asse op kiept want dat zout niet goed is voor het milieu.  En die zat, want oh maar! Het was ook maar de eerste keer geweest dat ze zout had gebruikt want normaal deed ze dat ook niet. En asse op de stoep? Dat mocht van haar stadhuis niet want dat is vuil.  

Het resultaat was dat toen de oudere dame afstapte in Gent en onmiddellijk vervangen werd door een student, mske zo hard door het raam ging zitten kijken dat ze niet zag of de zeur nog wat wou of zou zeggen.

Ze zag wel dat de laatst bijgekomen student meer werk had met zijn valies, eerlijk gezegd was het een erg grote valies, want telkens iemand de wagon door liep werd die van voor de deur tussen de zetels en daarna terug gereden.  Hoeveel kilometers die op zijn kilometerteller heeft, mske zou ’t niet weten.

Thuis bleek ook weer één en ander loos met mails en ongewild doorgezonden virussen.  En dus gaan we nu eens een beetje boosaardig uit de hoek komen en zeggen dat al diegenen die ooit, om welke reden dan ook één van de mailadressen van hier ten huize hebben gekregen, eerstens vriendelijk verzocht en tweedens aangemaand worden die mailadressen stante pede uit elke maillijst te halen waar die zichtbaar en achterhaalbaar zijn want wij zijn niet gediend door doorstuurmails, pps’sen, psp’en en dergelijke dinges. Ze hebben daar hier de tijd niet voor ziede!

Ne mens zou der begot asociaal van worden, als ze ’t al niet ware …

Niet dat één van al die onnozeliteiten ook maar enigzins in de mogelijkheid verkeerde om ook maar een glimp van de glans van gisteren weg te nemen, maar het rijmde zo prettig.