Je moet ergens om elf uur zijn. Maar eer je daar om elf uur wat kan gaan doen moet je daar tegenover om tien uur je tickets ophalen. Maar door treinen en andere omstandigheden ben je al om twintig na negen aan de locatie voor de tickets, waar ze je niet laten wachten, maar je onmiddellijk je tickets geven.

Dus sta je daar om kwart voor tien met twee tickets rechtover een plaats waar je om elf uur moet zijn. Wat doe je? Staan draaien? Staan wachten? Doen alsof je druk bezig bent? Een koffie drinken? Je besluit een koffie te drinken maar logisch gezien kan je ergens waar je tickets nodig hebt om binnen te geraken ook wel aan een drankske geraken.

Dus je stapt binnen. Maar oh, daar staat een ticketcorner waarachter een vriendelijkogende dame staat. Je loopt richting ticketcorner.

En hier stopt de situatiebeschrijving. Nu ga ik dit verhaal op twee manieren vervolledigen. Aan jullie om te beslissen dewelke jullie verkiezen. Anders, wij weten het wel.

1. Je vraagt of je er ook wat kan drinken. De dame zegt “ja” of ze zegt “neen”.
2. Je legt je hand op de ticketcorner en wacht tot de dame zich omdraait. Dan steek je lichtjes de wijsvinger van de liggende hand omhoog ten teken dat je wat wil vragen. Nog voor je je mond opendoet zegt de dame: “ik ben me nog aan het voorbereiden, het gaat pas open om tien uur”. Je draait je om en wandelt zonder wat te zeggen terug richting uitgang. Achter je breekt de dame los in een spraakwaterval zeggende dat ze alles nog moet klaarzetten, dat ze pas om tien uur kan beginnen, dat ze zich nog moest voorbereiden … Kort gezegd, een langere uitleg dan een gewone vraag met een gewoon “ja” of “neen”. De rest van haar betoog of excuses of hoe je ’t ook moet opvatten horen jij noch je lief omdat je ondertussen al terug op straat staat.