Deze week woensdag dan, Zoneke en Bollie waren vroeger thuis, Slow en mske nemen de bus van een uur vroeger, dan hebben ze ook de trein van een uur vroeger. Of tenminste, dat denken ze. Want zoals mske vroeger al eens zei: “als de bus op tijd is, is de trein te laat”.

Ondertussen waren ze nu toch al gewend geraakt aan een bus die op tijd kwam. Het was dan ook een dikke tegenvaller toen die bus daar ineens weeral eens met tien minuten achterstand kwam aangetuft. We hebben het ons hier al afgevraagd hoe die het klaarspeelt om aan een stelplaats te vertrekken en aan een halte, zeven minuten later al zoveel vertraging te hebben.

Feit is gewoon, hij had die vertraging. En terwijl die bus normaal om drie minuten na het uur in Tienen zou zijn, zou die nu enkele minuten te laat komen om die trein nog te halen. En dan met al dat werk, daar nog veertig minuten op de volgende trein zitten wachten … mske werd er zowaar moedeloos van.

Geluk bij een ongeluk? Er stapte bijna niemand op. Er stapte bijna niemand af. Wat inhoudt dat die bus goed door kon rijden. Het is een snelbus voor iets ook. Zelfs aan de lichten in Tienen kon hij gewoon door. Slow keek naar de tijd. mske, die echt een kruis gemaakt had over die trein, begon te denken dat het er toch nog in zat. De bus nam de voorlaatste bocht. Ze konden het halen. De bus nam de laatste bocht. Het kon, jawel het kon.

Slow stapte naar de chauffeur, legde de situatie uit, zodat ze direct aan het station zouden kunnen afstappen in plaats van het toerke rond de rotonde nog mee te maken.  De bus reed het plein op … en de trein reed het station binnen. Als dat niet treiterachtig is.

Normaal doet die trein zijn deuren open, reizigers uit, reizigers in, deuren dicht en weg.

Nu sprongen Slow en mske van die bus en zetten het op een lopen, straat over, rond het station, het ganse perron … Slow sputterde niet tegen zoals hij in het verleden al meerdere keren deed, hij liep. mske daar achter op haar oogielen en met haar laptop in de ene en haar tas in de andere hand en ze zei: “zie je die conducteur?” Ah ja, dan konden ze nog laten weten dat ze er aan kwamen.

Slow maakte een onbestemde beweging met zijn hand richting trein maar liep verder. Ineens hoorde mske iemand roepen: “niet lopen!” “De conducteur” zei Slow, die doorrende. mske begon te stappen. Maar ze hupte toch de trappen af, waar natuurlijk al diegenen die van de trein kwamen recht op haar afkwamen over de volledige breedte van de gang.

Ze rende de trappen op. Probeer maar om niet te lopen in dat geval.  mskes benen namen het commando over. Ze stormde het perron op en zag Slow nog instappen bij de conducteur en liep richting … “Niet lopen” zei die nog eens, maar hij floot op zijn fluit. “Maar jij fluit al” zei mske en ze sprong de trein op.

Ze lieten zich in een zetel vallen en vroegen zich af hoeveel vertraging ze die trein hadden bezorgd. De man kwam de wagen in voor de kaartjes, hij knikte hoffelijk en zei “Madame Kim Gevaert”.

Slow legde efkes de situatie van die combinatie bus vs trein uit waarop de conducteur concludeerde dat het niet altijd aan de trein lag en hij ging verder, kwam terug en zei: “daar is een man die een fles water heeft, wil u wat drinken?” mske bedankte. Je weet nooit welke doping er in zo een fles water zit.

Ze stapten af in Landen, waar mske efkes in het voorbijgaan tegen de man zei: “en nu à la Philippe Gilbert naar huis” waarop hij eens naar de wachtende fietsen keek.