Zaterdag verwittigde Slow Amke en Ella. Hij zei: “morgen gaan we iets heel saais doen”. “Wat?” vroegen ze, maar dat wou hij niet vertellen. Hun oogskes glinsterden van de pret want ze kennen Slow wel.

Het begon al heel vroeg. De trein die een kwartiertje voor aanvang zou toekomen vertrekt hier om half negen, maar dan zit je met die overstap van, theoretisch, 10 minuutjes in Leuven. De trein vroeger, om iets voor acht, komt iets voor tien aan in Antwerpen maar die heeft twee overstappen en geen alternatief in geval er ene moest uitvallen. Voor alle veiligheid vertrokken ze dus met de trein van half acht. Dat betekent om zes uur opstaan.

Amke en Ella wreven de slaap nog uit hun oogskes terwijl ze hun boterhammeke opaten maar waren al gauw wakker toen ze met de fiets door de vroege ochtend naar het station reden.

Alles ging goed en dus stonden ze al om 9.13u in Antwerpen voor een show die om half elf begon, maar ach, er is altijd wel iets om doen, al was het fonteintjes kijken, naar de Antwerpse Trommelaars luisteren en op het ticket in oma’s hand proberen te weten te komen wat er juist te gebeuren stond aangezien Slow en mske nog steeds de lippen stijf op elkaar hielden.

Toen ze de zaal in mochten wees een hostess de rij aan waarin ze moest aansluiten, de plaatsen waren niet toegewezen, maar ze zaten erg goed en konden alles zien. mske was een beetje bang, want op de uitnodiging had gestaan: “kindershow van Studio 100” terwijl op het ticket stond: “Studio 100 band”. Ze zouden wel zien wat het werd. Na enkele liedjes, gezongen door een meisje, kwam Piet Piraat en de ambiance zat er al snel in. En toen kwam ook nog Merel van Amika zingen.

Eens terug in de grote hal hield Slow de kindjes staande en zei: “saai hé?” Ze keken hem lachend aan, maar zegden niets. Zoals gezegd, ze kennen Slow wel.

Half twaalf, wel wat vroeg om te eten, maar ze waren al vroeg op weg en bovendien zou er misschien minder volk in de frituur zijn, wat ook zo was. Ruim plaats en Slow haalde de frietjes en hij voorzag ruimschoots, met de kleine porties van andere gelegenheden in het hoofd en hij had natuurlijk veel te veel. Oeps! Daar ging mskes planning om maar een klein frietje te eten.

Ze moesten nu niet alles binnengaffelen maar ze moesten toch wel enigzins voort doen want de volgende afspraak zat er aan te komen. “Saai hé” zei Slow. Amke en Ella zegden niets. Ze aten friet!

En toen doken ze bij Aquatopia binnen, net toen mske een paar druppels had gevoeld. Daar werd het was pas saai! Amke bleef bij elk beest dat ze tegenkwam staan en was bijna niet te bewegen om verder te gaan. Dat was mske, enkele jaren geleden bij hun bezoek aan de zoo ook al opgevallen, dat Amke begeesterd was door vissen. Ze keek haar ogen uit. Ella bleef mske wel een hand geven in al die drukte en donkerte.

Eerlijk is eerlijk! mske wist niet wat ze had moeten verwachten maar het oversteeg alles. In één woord: “prachtig!” Ze kregen Amke bijna niet uit de tunnel waar je de haaien haast kan aanraken. Gelukkig kwam er daarna nog een haaienpanorama waar je het ganse bassin kon bekijken. Echt wel saai vond Slow.

Ze namen dan maar de tram en de roltrappen en trokken naar het dakterras van het MAS. Amke vond het geweldig, een stad zo van boven bekijken, mske beloofde haar dat ze, de volgende keer dat de watertoren open is en volgende keer dat de stadsbibliotheek van Leuven de toren opent voor het publiek, meemogen.

Toen gingen ze gezamenlijk op het Steenterras iets drinken. “Saai!” zei Slow en Amke fluisterde tegen mske: “hij zegt alles omgekeerd hé?” en ze lachte.

mske wees: “kijk” zei ze “daar is de Flandria, daarmee gaan varen, dàt is pas saai”. Amke keek naar de boot en met de verwachting in haar ogen vroeg ze: “gaan we …?” “Saai! Saai! Saai!” zei Slow. “Ja hoor” beaamde Amke “heel erg saai”.

Op de boot keken ze hun ogen uit en Amke vroeg honderduit over boeien en stootranden en kaaien en Sint-Anneke en de toren van het kerkske van Oosterweel. Daar wil Amke ook nog wel eens naartoe, waarop mske haar dat ook nog beloofde. mske en Slow hebben al een pak vooruitzichten voor uitstapkes, dat wel.

Daarna zijn ze maar op de Groenplaats op de premetro gestapt, kwestie van een oude belofte aan Ella te houden.

Toen besloten Slow en mske maar de slotshow te laten vallen. Die was met Peter Vandeveire en Miguel Wiels. Niet dat ze iets tegen Peter Vandeveire of Miguel Wiels hebben, maar ze hebben er ook niets voor. En die show begon maar om vijf uur. Eer ze dan nog op de trein zaten en thuis waren … en de kindjes moesten vandaag naar school.

Dus stapten ze op de trein van 16.47. “Wat was nu het saaiste van de ganse dag?” vroeg Slow. Amke dacht na. “Eigenlijk was alles even saai” zei ze. “Ja” zei Ella “écht saai”. De vrouw aan de andere kant van het gangpad schoot in de lach, waarop mske het verhaal maar efkes uit de doeken deed. “Dat dacht ik al” zei de vrouw, waarop Ella zei: “wij zeggen saai … maar eigenlijk was het leuk”. De vrouw lachte nog harder.

In Landen stapten ze op de fiets. En halfweg kwam hij! De regen die ze al de ganse dag hadden gevreesd. Deze keer zijn ze gestopt om de regenjassen aan te trekken, behalve Slow, want die had de zijne niet bij, enkel een paraplu, maar daar kan hij niet mee fietsen, zeker niet met Ella achterop.

“Hoe was het?” vroegen Zoneke en Bollie. “Saai!” zei Amke “héél saai”.