Slow plaagde Ella en mske dreigde: “pas op hé, of ik stuur je naar de winkel”. “Wil ik gaan?” vroeg Amke “ik kan dat al”.

mske stond op en zei: “weet je wat? We zullen onder ons beidjes gaan”. Ella gaf geen kik. Volgens mske ging Ella ziek worden. Ze was te stil.

Amke liep vrolijk babbelend naast mske op de steenweg zonder voetpad met enkel een grasberm en een fietspad dat enkel met een lijn van de steenweg gescheiden is. “Eigenlijk kan ik wel alleen gaan hé?” vroeg Amke “het is toch alleen rechtdoor”. En mske sprak over de steenweg zonder voetpad met enkel een grasberm. “Dan blijf ik toch op de grasberm” zei Amke “ik ben toch groot genoeg”.

Met graagte zag mske de netels en zei: “zie je, hier kan je niet op de grasberm blijven, hier moet je al op het fietspad”. “Domme netels” zei Amke “kunnen ze die nu eens niet afdoen?”

mske vertelde van lang geleden toen ze daar ook samen naar het winkeltje waren geweest en Amke van het giechelen niet meer verder had gekund. Nu begon Amke ook te giechelen … om verhaaltjes van lang geleden.

In het terugkomen zei ze weer dat ze dat best alleen zou kunnen … als de netels weg waren. mske zei dat dat geen goed gedacht was en ze wees op de auto’s toen ze zei: “kijk die zotten eens rijden”.

mske vertelde aan Bollie dat Amke groot werd en ook waarom. “Ze is nog te klein” zei Bollie. “Veel te gevaarlijk” zei mske. Niet dat Amke echt te klein is. Vele jaren geleden ging mske naar het buurtwinkeltje in Antwerpen toen ze vier was.

Het is niet omdat Amke met haar bijna acht nog te klein is, het is omdat de wereld daarbuiten zoveel gevaarlijker geworden is voor een kindje van bijna acht.