Het was een vermoeiende dag geweest, vorige zondag aan zee, een heel vermoeiende dag.

Amke had op de trein haar hoofd op haar armen gelegd en had een dutje gedaan. Ella zag er uit of ze ook wel een tukje kon doen maar op de vraag of ze ook wat wou slapen, schudde ze overtuigend “neen”. Ze sperde haar ogen wijdopen omdat die niet al te erg te vertrouwen waren. Ella lijkt daarvan wat op Zoneke, die wou op verplaatsing ook geen oog dichtdoen.

Nu zaten ze zondag natuurlijk met die uurwisseling. Zodoende besloten Slow en mske de kindjes wat langer te laten opblijven … als ze dat wilden. Amke mag normaal al een half uurtje langer dan Ella.

Nu zat Ella toch, nog steeds met opengesperde ogen, op de zetel toen mske vroeg of ze niet moe was. Nog steeds schudde Ella overtuigend “neen”, maar mske besloot dat het een mooi geweest was en ze stopte Ella in bed.

Amke las nog wat en zei ineens dat haar hoofdstuk af was en dat ze ook ging slapen. Ella was nog geen tien minuutjes boven.

Slow stond recht en zei: “Ik ben benieuwd”. Hij ging mee naar boven. Ella sliep al. Om zeker te zijn dat ze niet deed alsof zette Slow zijn handen in de houding die mensen aannemen als ze willen doen of ze griezelig zijn. Natuurlijk maakte hij er geen geluid bij. Ella ook niet. Die was al heel ver weg in dromenland.

’s Morgens aan het ontbijt was iedereen weer fris en monter en Slow lachte wat met Ella, dat ze toch niet moe was geweest, de avond er voor. En hij vertelde over zijn act boven de slapende Ella.

Die ganse maandag deed Slow of hij schrok zo ongeveer telkens hij Amke of Ella zag. Dan riep hij uit: “Help! Een halloweener!” Giechelen dat die mensenkinderen toch kunnen! Giechelen.

En als Slow dan niet schrok maar “Boe! ’t Is halloween” riep, schrokken Amke en Ella ook niet. Neen! Weet je wat ze dan deden voor de verandering? Ze giechelden.