Op de top van de berg naar het dorpke over de berg stond een parasol zomaar te staan. Op de top van de berg naar het dorpke over de berg hoort geen parasol te staan. Het is er nu ook niet bepaald van toeristische waarde te noemen. Okee okee! Het uitzicht is er mooi … als je over de mesthoop heen kijkt. Omdraaien, de andere richting uit heeft geen nut want daar heb je het kerkhof van het dorpke over de berg.

Onder die parasol stond een tafel en aan die tafel stond een stoel. Slow dacht eerst dat het misschien met die 1.000 km tegen kanker te maken had, maar neen, er bungelde een kartonnetje aan de parasol waarop met viltstift: “te koop” stond geschreven.

mske dacht dat ze daar misschien wat zouden gaan verkopen want ze dacht niet dat de parasol en zijn bijhorende meubilair daar te koop stonden.

Ze had gelijk. Toen ze terugkwamen stonden er bakjes aardbeien op de tafel en zat er een meisje op de stoel.

Slow keek om. “Stoppen we?” vroeg hij. Slow, oorspronkelijk van de kanten van Hoogstraten, is verlekkerd op verse aardbeien. mske zei dat ze wel zouden zien. Maar zonder stoppen kan je niet zien natuurlijk.

Het meisje op de stoel was een Pools meisje dat geen woord Nederlands verstond en zeker niet sprak. Ze stak een kartonnetje omhoog waarop met vilststift: “3€ voor ½ kilo” stond geschreven. mske wou weten van waar die aardbeien kwamen. mske heeft geen taal vandoen om zich verstaanbaar te maken. Na een paar gebaren wist ze dat die aardbeien daar van het schuinoverliggende veld kwamen.

En ja, dat was juist. Sedert een pooske hadden ze daar gezien dat er aardbeien geplant waren maar die zijn nog niet rijp. Slow, die groter is dan mske, kan natuurlijk beter over die berm kijken en wist te vertellen dat er daar achter dat veld wel aardbeitunnels stonden ook. Voilà, weer een open vraag minder op de wereld.

En omdat Slow zijne gijt uitkwam hebben ze maar een bakske mee gebracht. En lekker dat die waren.