Als Slow en mske zo de bus nemen naar Sint Truiden, gisteren dus liever de bus dan de fiets, kan het gebeuren dat ze bekenden, alhoewel ze de mensen niet kennen, zien.

Zo hebben ze de laatste tijd toch al enkele keren de kannibaal terug gezien. En het moet gezegd, slechts één keer hebben ze zich afgevraagd of een dame die opstapte nu eigenlijk de andere was, maar zonder de bewuste hoofd- en hapbewegingen was die niet zo goed herkenbaar.

Meer nog, telkens ze op zaterdag die bus nemen stapt Hyacinth Bucket op die bus. Ze schalt een vrolijk goede morgen voor iedereen en ze is ook wat té gekleed en kijkt rond of iedereen haar goed gezien heeft. mske had haar niet herkend maar Slow wel. Hij zei dat, hij zei: “dat is Haaiecint Boukee”.

Op een keer stapten ze af, die madam en hare meneer en die man bleef onderaan de bustreetjes staan en hielp alle vrouwen van de bus, maar dan echt zoals je dat de koetsiers in films over vroegere tijden ziet doen, met zijn handje zo overdreven opgestoken en hij boog voor elke vrouw.

“Allemachtig” zei mske en was blij dat zij nog enkele haltes verder doorreden.

Maar wie ze al lang niet meer zagen? Pauline en Paulette. Maar vrijdag zagen ze een huis te koop staan en als mske er nu eens goed over denkt zou het best kunnen dat het dat huis is waar ze altijd voor de deur zaten.