mske heeft het niet zo voor dingen waarvan gezegd wordt dat je ze écht zou moeten, of het nu zien, horen of lezen is.

Dus toen haar werd gevraagd of zij het boek: “50 tinten grijs” zou kopen en lezen aangezien ze zo graag leest, antwoordde ze naar waarheid dat ze niet inzag dat zij, na eindelijk volledig geëmancipeerd te zijn, een boek zou lezen waarin haar werd geleerd op die wijze onderdrukt te worden door, nog maar eens, een man.

De vraagstelster keek verschrikt over mskes schouder en mske hoorde de stem die achter haar zei: “awel mevrouw, dat is nu eens gesproken sé”.

mske draaide zich om en keek in de lachende ogen van een man die ouder was dan zij. Blijkbaar was hij op kousenvoeten zo dichtbij gekomen dat hij het gesprek had kunnen volgen.

De vraagstelster zei: “amaai, gij durft!”

Als ze nu had verwacht dat mske, omwille van de hype, mee ging lopen met de rest, dan had ze de vraag niet moeten stellen. Maar het is een feit dat mske de kriebels krijgt van de vermelding van het boek alleen al.

Dat komt doordat ze de laatste tijd in alle kranten vooropgestelde problemen aankaartten waarop het boek een oplossing bleek te zijn. Problemen zoals een verminderd appetijt of een verkilling in de relatie of … of … of …