Dit is geen verhaal voor kindjes, neen. En ook niet voor gevoelige lezers. Ik zal het wel moeten woordelijk herhalen hoe het allemaal aan toeging want anders gaat een deel van het verhaal verloren.

Iedereen weet misschien wel dat Slow en mske enkele eigenaardige kantjes hebben. Dat van dat kussen op brugskes weet iedereen ondertussen wel. Wel, ik ga er nog eentje uit de doeken doen.

Slow en mske hebben afgesproken dat ze, om niet af te stompen, telkens na het eten zouden knuffelen. Maar dan wel gemeend, niet omdat het zo afgesproken is.

Nu kan dat natuurlijk niet op de evenementen. Ze zouden daar nogal staan kijken.

Nu heeft Slow toch al een pozeke dat probleem met dat pilleke wat mizzD zo elegant de racekak noemt.

Eigenlijk is hij daar zo een beetje vanaf maar nu heeft hij natuurlijk een snotvalling. Hoe mizzD dat elegant zou noemen, weten wij natuurlijk niet.

Eigenlijk zou er niets meer aan het handje zijn, ware het niet dat mske gisteren met een zeurderig hoofd en buikpijn en maagpijn, maar zonder kleine burokestoestanden, aan haar buro zat te zwijmelen.

Ze ging efkes liggen op de middag en zei: “wij knuffelen niet meer”.

Slow antwoordde: “niet moeilijk, ik zat altijd op het schijthuis”.