Nog maar een lange over nog maar een desillusie.

Hoe lang werk ik nu bij het Boekenfestijn? Meer dan een jaar? Meer dan een jaar konden Peggy en ik best opschieten. Niet dat ik er bij stilstond en dacht: “wij zijn maten” maar toch, ik mocht haar.

Toen ze dan in Gent haar ongeboren baby verloor en daarbovenop haar vriendje nog zijn ontslag kreeg na een vechtpartij in de ontbijtzaal van het hotel vreesde ik even dat ze niet meer zou komen.

Toen had ze wel gesneerd na een sms van hem met de dreiging dat hij ging springen dat “niemand wat deed”, waarop ik vroeg wat ze wou dat ik deed.

Ze was er weer in Rotterdam. Geen vuiltje aan de lucht.

In Leuven echter … vertelde ik dat er een bepaalde losse medewerker was aan wie niet veel te zeggen viel. Ze sneerde of we het dan maar zo moesten laten.

Later zocht ze de kassiersters bij elkaar. Ik wist dat er eentje achter de gele folie zat, zij beweerde van niet. Ik keek en jawel, maar die had al gehoord dat ze moest pauzeren. Ik vertelde het aan Peggy. Ze sneerde: “dat weet ik ondertussen ook al. Altijd dat zelfde verhaal”.

Derde keer, goeie keer. Zondagavond valt ze me regelrecht aan want ik heb mijn gele polo nog aan. Die worden normaal door een losse medewerker opgehaald, maar deze keer had het kind gezegd dat ze enkel de t-shirts mocht meenemen en de polo’s niet.

Dus Peggy boos want haar kast was al ingepakt en nu zat mijn polo daar niet in. Ik kon die in het vervolg wel vroeger naar haar brengen. Ik ben niet echt een doeteke dus heb ik efkes heel hard terug gebeten en gezegd: “gelieve me dan in de toekomst op tijd op de hoogte te brengen van veranderde regels”.

Ik zat alleen in die tent hé, van de vaste ploeg dan toch. En mogelijk hebben ze het gewoon vertikt om die polo te komen halen.

Ik heb het ding uitgetrokken, het in Ramon zijn handen geduwd en gezegd dat ik dat zo beu werd, altijd dat gedoe van baas boven baas.

Peggy is komen dag zeggen toen ze vertrok. Te laat. De aardige mske bestaat voor haar niet meer. Ze zal het met de collega moeten doen, die het enkel en alleen over het werk wil hebben en bij wie ze zeker niet moet gaan zitten om te pauzeren of om ’s avonds de boeken netjes te gaan leggen.

Ze zei dat ik het niet zo persoonlijk moest opvatten. Als dat niet persoonlijk was …

Er zijn er nog, écht aardige mensen, maar dat zijn altijd maar gewoon heel aardige collega’s geweest.

En toen zag ik de titel, hij stond bij iets over politiek, maar ik vond hem wel goed. Je kunt inderdaad een schorpioen niet verwijten dat hij bijt … maar je kan je wel uit de voeten maken als hij er aan komt natuurlijk.

Afstand nemen is hier de boodschap.