“Als jij nu eens Amke en Ella gaat halen” zei Slow “dan kan ik ondertussen hun fietskes naar het station brengen”. Dat idee was hem ingegeven door de problemen die ze hier telkens ondervinden met de bussen.

mske overdacht het en dacht dan: “ja, waarom niet?”

Daarna opperde Slow: “we kunnen van aan het station misschien onmiddellijk gaan zwemmen”. mske overdacht het en zei: “ja, waarom niet. Dan moet je die twee kinderfietsen zo ver niet brengen”.

Zo vertrok mske alleen per trein. Ze zou enkele kleine inkopen doen in Leuven waaronder het batterijtje voor het horloge en daarna met de bus de kindjes ophalen aan de school.

Nu waren mskes inkopen wel sneller klaar dan voorzien en het was zulk zalig weer dat mske besloot te voet naar het schooltje te gaan. En toen bedacht ze dat het echt geen pretje was om met hen op een overvolle bus te stappen en ze opperde ook maar een terugtocht te voet.

Amke en Ella waren akkoord, zeker toen ze hoorde dat mske liever de boemel, met als eindstation Landen zou nemen, dan de intercity naar Genk die op dat uur altijd stampvol zit.

Ella was nog niet ver van de school verwijderd toen ze vroeg: “we gaan dit weekend toch zwemmen hé oma?” waarop mske net deed of ze daar helemaal geen zin in had. Ze kon Slow’s plannen toch niet gaan verraden. Wat verder begon Amke er ook over. Ze wilden gaan zwemmen, maar mske hield de boot af.

Ze stapten op de boemel waar ze plaats hadden om te zitten en mske smste Slow: “trein zou om 17.13 in Landen zijn”, wat die trein ook deed. Maar net toen hij het station binnen waggelde belde Slow om te zeggen dat hij in de zjeebee was voor nog één en ander. Hij had gelezen: “trein zou om 17.13 in Leuven zijn”.

Uiteindelijk kwamen ze toch allemaal in het zwembad terecht.

En bij het naar huis fietsen dacht mske dat het toch maar een rare triathlon geworden was.

Thuis maakte Slow croque-monsieur en daardoor hebben de kindjes de koek vergeten die Bollie in hun rugzak had gestopt. Dat zal voor morgen zijn. Dan gaan ze namelijk terug zwemmen.