Soms rammelden stormen zo hard met ons oude huis dat Slow en mske in hun bed leken te wiegen. Soms knokten winden zo hard tegen de gevels dat mske ook het gevoel had dat het huis bewoog. Maar het huis hield stand.

Met die storm van vorige week maandag waren Slow en mske er niet. Ze waren die morgen vertrokken voor een ganse week.

“Durf je wedden dat deze keer …” zei mske.

Vorige maandag kwamen ze terug. Slow bukte zich toen de belbus de straat in reed. “Stop daarmee” zei mske. “Er liggen pannen los” zei Slow “een heel gat in het dak”.

“Wat gaan we nu doen?” vroeg Slow, maar omwille van andere dingen die waren gebeurd, stond mskes hoofd niet echt naar dakpannen en gaten in het dak.

Dinsdag morgen stond ze op en zei dat ze de verzekering zou bellen. “Maar neen” zei Slow “die pannen leg ik zelf wel goed … als er tenminste geen een naar beneden begint te rijzen en de straat op kiepert”. mske had er geen goed oog in.

Gisterennamiddag toog hij naar boven. Nu ja, hij kon die natuurlijk van op zolder terug leggen, ons dak is enkel ons dak en heeft nog geen onderdak. Na wat gestommel kwam hij terug. “Zo” zei hij “die liggen”. Er waren er enkel twee de hort op gegaan maar die liggen nu in de dakgoot. Hopelijk gaan ze daar nu geen verstopping veroorzaken. Hopelijk kunnen die daar nu efkes blijven liggen tot een windvrije dag en hopelijk passeert er hier dan net een lange ladder.