Nu was die bus toch te vroeg aan het station van Mechelen zeker, te vroeg voor de trein die Slow en mske wilden hebben, namelijk die, die hen zonder overstap naar Landen zou brengen. Ze zouden wel een koffieke gaan drinken maar eerst zou mske eens een buskaart gaan halen sé. Want Slow zou de laatste beginnen en mske heeft er graag eentje in reserve.

Ze stapt de lijnwinkel binnen en stopt bij de automaat. Er is een loket ook, maar sedert ze aan die loketten altijd van die zuurpruimen zetten die denken spitse opmerkingen te mogen maken is mskes goesting in loketten fel bekoeld en heeft ze liever de koele automaten die geen woord zeggen.

Die automaat stelt een vraag, mske antwoordt. Die automaat stelt nog een vraag. mske antwoordt terug. En dan vraagt die automaat hoeveel die buskaart mag kosten. En dat hing mske haren hoebel uit, want die kaarten die zij kopen kosten altijd hetzelfde. Dus denkt ze: “foert” en gaat naar het loket.

Er kan gene goeiendag van af en als mske vraagt welke andere buskaarten er bestaan, je kan nooit weten dat er goedkopere alternatieven zijn, zegt dat vrouwmens: “je kan toch altijd aan het loket kopen of … is dat te moeilijk?”

mske bedacht dat ze volgende keer liever de ambetante vragen zal beantwoorden van een koud machien. Dat is beter dan die snibbige aard van die loketbedienden te moeten trotseren.

Dat ze niet komen bleiten als er weer loketten afgeschaft worden en ze hun snibbige zelve vervangen zien worden door een automaat. Ze hebben het zelf gezocht.