Het jobke zinde hen niet. Dat stond als een paal boven water. Ze probeerden er altijd aan te ontkomen op allerlei manieren. Tot grote ergernis van Slow die beide heerschappen daar aan het werk had gezet. Zo konden ze afwisselen. Dat was ook nuttig voor de pauzes.

Maar toch slaagden ze er in om steeds een ander met het jobke op te zadelen. Tot nog grotere ergernis van Slow maar dit keer ook van mske. Ze kozen namelijk altijd hetzelfde brave knulleke dat niet “neen” durfde zeggen.

Toen Slow dan ook de knoop doorhakte en beide heerschappen eens goed aan hun verstand bracht dat hun job hun job was en niet kon doorgeschoven worden stonden ze op zeker ogenblik samen wat te konkelfoezen, net toen mske daar voorbij kwam.

Wat dachten ze nu? Die ouwe tante zal zich laten vermurwen of heeft meer in de pap te brokken. Ze vroegen recht op de man af of ze, in geval van nood en mits akkoord van een derde, die derde dat jobke niet mochten laten doen. mske was voorzichtig met wat ze zei. Ze kende het verhaal en wou niet onder Slows duiven schieten en antwoordde dus naar waarheid: “énkel in geval van nood” goed wetend dat het nooit geval van nood kon zijn aangezien er altijd één van beide present kon zijn, waarop de frankste van de twee vroeg: “waarom mag dat dan niet van dieje Slow?” Waarop mske hen zei dat hun job hun job was en ze altijd moesten weten waar ze mee bezig waren.

Ze zagen dat ze bot vingen. mske ging weg … drie stappen en keerde toen op haar stappen terug en zei dat ze wel wat voorzichtiger mochten zijn met wat ze over een bepaald persoon vertelden tegen een ander persoon want dat zij en dieje Slow samen waren. Oei! Even zag mske een blik van schrik maar hij herpakte zich toen hij zei: “ik heb toch niets verkeerd gezegd”.

“Neen” zei mske “net niet, maar het was erg nipt”.