Slow en mske stapten van de trein. “We hebben nog tijd” zei Slow en ze zetten er een stevige pas in.

Tijd? Voor wat? Wel ze stapten van de trein om 12.20u en de apotheker sluit van 12.30u tot weet ik veel.

Ze doken de apotheek binnen. Daar stond een poetsvrouw de rekken te poetsen. Een apothekersassistente stond een handje toe te steken.

mske gaf haar voorschrift af en ze monkelde wat toen de jonge stagiair richting assistente trok. De dokter had gezegd: “mogelijk moeten ze dat bestellen”. Ze zag hen overleggen en toen samen terugkomen.

Ze moesten het bestellen. De vrouw begon het hoe en waarom van het product uit te leggen. Ondertussen schuifelde, veegje hier, veegje daar, de poetsvrouw nader en nader, tot ze op anderhalve meter achter de apothekersassistente stond.

Daar bleken ineens veel veegjes nodig. Van tijd tot tijd rekte de vrouw haar nek, zoals je soms nieuwsgierige gazelles ziet doen, om toch maar op te vangen waar het over ging.

En al sloot de apotheek om half één, de assistente praatte maar door en door en door en de hals van de poetsvrouw werd maar langer om langer om langer.

Eens buiten zei Slow: “ze moeten altijd uitleg geven …” Slow houdt daar niet van. Hij wachtte even voor hij zei: “heb je die poetsvrouw gezien?”