Vroeger jaren was het de traditie dat men met lichtmis, 2 februari, pannekoeken at. Moe heeft daar nooit aan meegedaan.

Maar de tradities verdwijnen en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.

Dus heeft Slow op lichtmis voor pannekoeken gezorgd. Het waren dan geen zelfgebakken maar ze smaakten daarom niet minder.

Mja, dat bepaalde tradities verdwijnen, daar kan mske inkomen. Je had zo ooit buitensluiterdag. Dat hield in dat je, als kind, op die dag een volwassene mocht buitensluiten en bepaalde eisen gaan stellen, zoals bijvoorbeeld bij je moeder, pannekoeken gaan eisen. De juffrouw van het eerste leerjaar had gezegd dat ze dat thuis eens moesten doen.

“Durf niet” had moe gedreigd, toen mske het thuis vertelde. En nu, vele jaren later, begrijpt mske dat wel. Zij zou het ook niet appreciëren. mske heeft altijd veel en graag gebakken, toen de kinderen nog thuis waren. Maar onder dwang is dat het zelfde niet.

Nu, voor Slow en haarzelf alleen, bakt mske niet meer zo dikwijls, maar pannekoeken en eierkoeken komen toch regelmatig op het bord hoor.