Er is geen vrouwke zo arm of ze maakt haar panneke warm

Eerlijk gezegd vind ik het citaat wat afgezaagd, maar ja.

Het heeft hier niks met arm of niet arm te zien, we eten wel eens meer pannekoeken, zo op van die dagen dat we zeggen: “We willen nog eens pannekoeken” Daar staat geen regelmaat op maar eigenlijk denk ik wel dat we één keer per maand aan de pannekoeken zitten.

Soms zijn dat pancakes, uit zo’n mixfles. Die eten we dan als ontbijt.

Maar Lichtmis is altijd een goeie reden en bovendien houden we daarmee de traditie in ere … al hebben Luc en ik die -jaren geleden- zelf bij ons ingevoerd.

En neen, de eerste ligt niet op de kast¹.

Bij ons thuis waren er geen pannekoeken met Lichtmis.

Mijn moeder bakte ze wel maar niet met Lichtmis maar als het hààr zinde. Ze was wel overkatholiek maar alle plezante dingen hoorden daar niet in thuis.

Toen ik haar -in het eerste leerjaar- vertelde dat de juffrouw in de school had gezegd dat we die dag moeder moesten buitensluiten omdat het buitensluitdag was en haar binnen moesten laten in ruil voor pannekoeken, steigerde ze alsof ik daar ter plaatse haar gezag wou ondermijnen.

Ik vroeg me af of dat Lichtmis was geweest. Ik heb het moeten opzoeken, het is niet op 2 februari, maar die dag bestaat. Het is op Sint-Thomas op 21 december¹.

Maar daar ging het hier eigenlijk niet over, wél over Lichtmis op 2 februari.

Wanneer zijn wij er mee begonnen? Ik bakte vroeger ook geen pannekoeken op Lichtmis al bakte ik er wel vaak. Ik wist daar zelfs niks van.

Het is hier begonnen, sedert we hier wonen, het laatste deel van mijn leven, al hoop ik dat dat laatste deel nog lang mag duren.

En al bak ik dan wel meer pannekoeken, toch zo om de twee weken, op Lichtmis zijn ze er wel.

Deze keer waren het dan wel pancakes en al lijkt het niet al te katholiek zomaar uit de smiliepan, ze waren er.

¹ Sint-Thomas

In de Colruyt in Scherpenheuvel -waarom we in de Colruyt van Scherpenheuvel waren, wordt binnen een week of twee wel duidelijk- stonden enkele schoteltjes om pannekoeken te proeven.

En we besloten om er maar eens mee te nemen. Lekker en niet zelf bakken? Wat wil een mens nog meer.

Waarom die pannekoeken daar te proeven stonden? Daar kwamen we pas op toen Luc achteraf vroeg: “Maria Lichtmis? Wanneer valt dat?”

Voilà sé, daarmee hebben we onbewust de traditie in ere gehouden.

Vroeger jaren was het de traditie dat men met lichtmis, 2 februari, pannekoeken at. Moe heeft daar nooit aan meegedaan.

Maar de tradities verdwijnen en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.

Dus heeft Slow op lichtmis voor pannekoeken gezorgd. Het waren dan geen zelfgebakken maar ze smaakten daarom niet minder.

Mja, dat bepaalde tradities verdwijnen, daar kan mske inkomen. Je had zo ooit buitensluiterdag. Dat hield in dat je, als kind, op die dag een volwassene mocht buitensluiten en bepaalde eisen gaan stellen, zoals bijvoorbeeld bij je moeder, pannekoeken gaan eisen. De juffrouw van het eerste leerjaar had gezegd dat ze dat thuis eens moesten doen.

“Durf niet” had moe gedreigd, toen mske het thuis vertelde. En nu, vele jaren later, begrijpt mske dat wel. Zij zou het ook niet appreciëren. mske heeft altijd veel en graag gebakken, toen de kinderen nog thuis waren. Maar onder dwang is dat het zelfde niet.

Nu, voor Slow en haarzelf alleen, bakt mske niet meer zo dikwijls, maar pannekoeken en eierkoeken komen toch regelmatig op het bord hoor.