Soms kom je mensen tegen waarvan je denkt: “nie normaal!” Maar dat is mogelijk een kwestie van persoonlijke interpretatie van het woord “normaal”.

In het station van Liège Guillemins zitten we dus wachtende te zijn als er zo een jong kind van een jaar of 16 aan Luc komt vragen of hij geen sigaret heeft. We zeggen dat we niet roken. Het kind zegt vriendelijk dankjewel, draait zich om met een lachsalvo van haar compagnons als gevolg.

Nie normaal! Al denken 16-jarigen daar misschien anders over.

Op de trein naar Utrecht zitten we met ons tweetjes in een coupeetje van vier. De koffers staan tussen de zetel en de wand, mijn tas en Lucs rugzak op de zetel rechtover ons. In ‘s-Hertogenbosch stapt een grote groep jongeren op, zoiets van een 25 jaar oud. Ze verdelen zich over de trein. Een meisje vraagt: “mogen wij hier zitten?” Luc pakt zijn rugzak op schoot en ik mijn tas. Het kind drapeert zich op het zitje aan het raam en legt haar sjakosjke op de tweede zit en gooit haar benen er ook maar bij.

Nie normaal! Al denken schizofrenen van 25 daar misschien anders over.

Op de trein naar Leeuwarden zit een koppel van onze leeftijd in de coupee aan de andere kant van de gang. Ze lezen. De man het treinkrantje, de vrouw een boek. Alhoewel … ze gluurt constant boven haar brilglazen, met een argwanende blik, onze richting uit.

Op een zeker ogenblik, neemt de man zijn gsm, fluistert wat tegen de vrouw terwijl hij zich over haar buigt zoals over een wieg. Hij verlaat de wagon.

De vrouw begint schrikachtig om zich heen te kijken en dan gaat ze lamenteren. Ze zegt: “waar ben je nou?” Dat herhaalt ze en blijft ze herhalen tot hij terug komt. “Waar was je nou?” vraagt ze.

…

Ze gaan weer lezen, tot de man opstaat, zich over haar heen buigt en wat begint te fluisteren.

“Oh neen” fluistert Luc tegen mij “dat hij toch blijft zitten! Ze gaat weer panikeren”.

Dat gebeurde niet maar haar ogen gingen vreselijk tekeer in hun oogkassen.