Toen we maandag thuiskwamen had Luc al gemerkt dat het lichtje van de decoder uit was, maar hij had daar niet echt bij stilgestaan. Vermoeid als we waren, hadden we zeer vroeg in ons bed gedoken. Gezien de hoogte van ons bed, mag je dat duiken met een serieuze korrel zout nemen.

Anders was het op dinsdag gesteld, toen we wilden bekijken wat we nu eigenlijk allemaal hadden geprogrammeerd tijdens onze afwezigheid want we planden ons eens genoeglijk voor die TV te nestelen.

We zullen nooit weten wat we geprogrammeerd hadden, want we kregen enkel sneeuw te zien.

Herhaalde pogingen later telefoneerde Luc naar Belgacom. Hij geraakte er gewoon niet door en kreeg uiteindelijk de melding dat ze er niet meer waren.

Wie dacht je dat om 8u ’s morgens al aan de telefoon hing? Luc natuurlijk. Hij worstelde zich door het menu en dan ging het lichtje van onze telefoon uit, aan en uit en werd de lijn ook nog stom. Niets meer. Hij herbegon met hetzelfde resultaat.

Hij belde een oud nummer dat we nog hadden van vroeger en kwam nu bij de ICT terecht, die hem zouden doorschakelen. Daar vertelden ze hem dat dat het de normale opstartprocedure van de decoder was. Na vijf jaar Belgacom TV weet Luc wel wanneer die decoder in de fout gaat maar dat zei hij niet. Hij was al licht geïrriteerd en dan kan je beter opletten wat je zegt, zeker als je iets nodig hebt. Hij zei wel dat het dus helemaal niet werkte. Ze ging doorverbinden, met het gekende resultaat.

Hij herbegon, via de ICT’er, kreeg weer iemand aan de lijn die zei dat ze de lijn gingen controleren. Ik geloof dat wij de meest gecontroleerde lijn aller tijden hebben. Ze zou terugbellen. Hier is Luc blijkbaar toch wat boos geworden en hij had gezegd wat hij van de situatie vond.

Toen ik opstond liep hij dan ook een beetje af te reageren in de gang. Aangezien ze al een half uur die lijn aan het testen waren, probeerde ik ook hen op te bellen, ik doorworstelde het menu en dan ging het lichtje van onze telefoon uit, aan en uit en werd de lijn ook nog stom. Niets meer.

Luc belde terug naar de ICT’er en verontschuldigde zich. De man ging hem doorverbinden. De lijn viel weg.

Gezien de chaos, kan ik niet alles meer exact vertellen en ga dus in de korte modus. Luc heeft nog herhaalde malen opgebeld, met verschillende resultaten. Ze vonden het raar. Daar hadden ze echt wel extra lang over gedaan. Ze kwamen tot het besluit dat die decoder stuk was. Daar hadden ze dus ook wel langer over gedaan dan wij. Er was er ene die zei dat ze daar met 600 werkten, waarop Luc dan opmerkte dat hij er daarvan toch al een groot deel van aan de telefoon had gehad.

Wij hadden gisteren namiddag naar Hasselt gewild en zouden hem kunnen meenemen, dus vroeg Luc of ze nu eens zélf konden terugbellen. We kregen de tevredenheidsenquête.

Om die decoder om te wisselen heb je een code nodig, na drie telefonische pogingen hadden we die nog niet. Luc had zelfs al gevraagd of zij de winkel konden contacteren. Dat kan/kon niet.

En dan om kwart voor twaalf belde er iemand van Belgacom zelf op. Een mens deze keer, geen robot. Ze wou dat we nog een laatste poging deden om die decodeer aan de praat te krijgen. Ik zat wat te gniffelen aan de telefoon. Die staat namelijk in het bureau, terwijl de decoder hier in de woonplaats staat. En Luc maar mopperen zodat hij niet hoorde wat ik zei en maar overbodige informatie geven zoals toen hij drie toetsen gelijk moest indrukken hij mopperig vertelde wat ze voor zijn part mochten doen met diegene die die toetsen zo ver uit elkaar heeft gezet.

We zijn er uit geraakt, de decoder was stuk, het was nog een oud exemplaar en we mochten wel eens een nieuwer model hebben. En ja, die telefoon, die zouden we beter ook meenemen, want de lijn was prima in orde.

We hebben een andere decoder, maar wel hetzelfde model. In de winkel vonden ze dat die nog best meekon, aangezien ze die in stock hadden. Afin, hij doet het. Dat is wat telt.

We hebben ook een andere telefoon. Een gekochte deze keer. Of die het doet weet ik nog niet. Bellen en gebeld worden lukt wel maar verder moet ik hem nog instellen.