Ooit als kind heeft men me leren zwijgen door alles wat ik vertelde in het belachelijke te trekken of twijfel te zaaien over het al dan niet waar zijn van het vertelde.

Ik zweeg dus, discuteren is niets voor mij.

Ik hoef ook geen geslijm of mensen die me naar de mond praten, gewoon doen is al meer dan genoeg. Maar dat gedoe, dat er enkel op uit is om zichzelf interessant te maken moet ik ook niet.

Zwijgen dus!

En toen kocht ik “Tooth & Nail”, een politieroman van Ian Rankin. Ik vind het verhaal op zich niet veel soeps, maar op zeker ogenblik beseft die rechercheur dat hij precies doet waar hij meestal een een hekel aan heeft. Hij beschrijft het voornoemde en hij noemt het “in de verdediging dringen” van de gesprekspartner. Hij voegt er ook nog aan bij dat diegene die het doet, best weet dat de andere verloren is als hij er op in gaat.

Juist! Zwijgen tot het bittere einde …