“Hoeveel zones zijn het nu? vraagt Luc zich af. Hij telt ze en ontwaardt de Lijnkaart: twee maal twee zones.

Hij zet zich en kijkt ineens weifelend. Hij vraagt zich af op hij nu de opstaphalte ook moest bijtellen, want in dat geval moesten het drie zones zijn. Hij gaat wat ongemakkelijk verzitten want Luc is nogal precies in dat soort zaken. Een zone te weinig betalen dat doet hij gewoon niet.

Ik zeg: “het is nu toch te laat” en ik denk daar ook nog bij dat we toch nooit controle krijgen op die kusttram.

Het gebeurt zo soms wel eens dat ik schertsend zeg dat ik een overval ga plegen. Dan zegt Luc steevast dat dat ons niet lukt, dat het gegarandeerd faliekant zou aflopen omdat er altijd wel ene staat te gapen naar wat we doen. Nu niet gaan denken dat wij abnormaal doen of gekke fratsen uithalen, maar op één of andere manier heeft hij gelijk.

Ten bewijze … de tram stopt en wie stapt er op? Een controleur? Neen! Twee maal twee controleurs. Twee vooraan en twee achteraan.

Dat was natuurlijk geen probleem op zich. Die buskaart was ontwaard voor die twee maal twee zones en die controleurs wisten niet waar we naartoe gingen.

Ik was toch opgelucht toen deze heren de tram verlieten nog vóór wij op onze bestemming waren. Ik weet niet hoe goed die hun geheugen is of was. Mogelijk was er zelfs helemaal niets aan de hand.

Luc zei: “straks eens vragen in de lijnwinkel”.

Het voorval is al een pozeke geleden en ondertussen weten we nog altijd niet of het nu twee of drie zones moesten zijn … die Lijnwinkel was dicht.