We weten al wel langer dat ik een beetje raar in elkaar zit. Sommige mensen zeggen het dan ook zo, andere zeggen wat anders en nog anderen doen er hatelijk over. Er zijn er die me voorhielden dat ik de anderen moest begrijpen maar nooit ofte nooit heb ik één iemand horen zeggen dat ze mij moesten begrijpen.

Raar dus. Niet meer, niet minder.

Tot iemand me vroeg of ik al laten onderzoeken of ik … Verder gaan we niet uitweiden. Dat is namelijk ook één van die rare bevindingen van mij. Telkens ik iets vertel over mezelf is er altijd iemand die dat in het belachelijke trekt of die het nog veel erger heeft.

Tja, ik heb dus “iets” of beter: ik ben “iets” en men noemt dat een gave. Jammer genoeg zit er geen teruggave op die gave want ik vind het een vloek.

Tweede zaak!

Toen ik daar twee nachten problemen had bij het inslapen, zocht ik dat even op internet. En ik kwam iets tegen waar ik ook kan over meeklappen. Maar toen ik er indertijd wat van zei heeft men me ook bekeken alsof ik compleet gaga was.

Het betreft namelijk het Exploding Head Syndrome. Wat houdt dat in? Wel je slaapt en je hoort effectief een geluid, alsof iemand net naast je oor op een gong slaat of een bons of gelijk wat. Het is er niet maar je hoort het wel.

Ik ben dus ook op dat vlak niet kierewiet, al ben ik blij dat ik daar maar af en toe last van heb.

En verder heb ik natuurlijk ook nog mijn karakter, maar dat is wat anders. Dat is van mij en ik zou het niet anders willen, al heb ik dan een rare kronkel.