Ik sliep zalig in het laatste hotel. ’s Morgens stond ik uitgerust op, een hele verademing na al die maanden dat ik vermoeider uit bed leek te komen dan wanneer ik er in ging.

Kwiek en monter en vief. Ik voelde me herboren. Even dacht ik dat het weer voorbij zou zijn na de uurverandering. Maar dat was niet zo. Gisteren hupte ik even kwiek en monter en vief het bed uit nog voor de wekker afliep.

En die nacht van zondag op maandag had ik thuis in ons eigen bed geslapen. Dat was namelijk waar ik de oorzaak van dat lamlendige zocht. Onze matras is aan vervanging toe, daarom. Niet dus.

We zaten in de auto, reden naar onze afspraak en ik vertelde Luc over dat kwiek, monter en vief. En ineens viel hij! Mijn nikkel!

Luc en ik zegden gelijkertijd: “die tand!”

Ik kan nu wel mopperen over de tijd dat dat ding miserie verkocht, maar ik ben te goed gezind daarvoor. Ik ben enkel blij dat het eindelijk is opgelost.

En die matras? Die komt er ook nog.