In het verleden had ik het er al meer over dat ik toch nog eens naar Stampen en Dagen wou.

Maar hoe gaat dat dikwijls? Als ik ze in de mot hield, dan paste dat juist niet in onze agenda. En dan waren er periodes dat ik er gewoon niet aan dacht. Enkele maanden terug echter zou het wel gepast hebben, ik mailde zo snel ik kon maar het was uitverkocht.

Zaterdag acht dagen geleden wees Luc op mijn pc. Dat doet hij wel meer als hij me een mail met informatie heeft doorgezonden. Stampen en Dagen inderdaad. Op zaterdag 29 augustus op de Markt in Lede. Hij heeft die maandag direct opgebeld. En omdat we die kaartjes niet zomaar efkes over en weer konden gaan halen -dat konden we wel, als we helemaal stiepel waren- mochten we die per overschrijving betalen en die lagen mooi op tijd -vrijdag- in onze brievenbus.

Stampen en Dagen dus, nog altijd even fris en fruitig. Nog altijd sterk. Meer dan vijf uur heb ik daar aan een tafeltje gestaan -niet alleen gestaan- zonder me ook maar één moment te vervelen (over te weinig schwung kan je bij hen niet klagen hoor Bea).

Eén uur ’s nachts stapten we richting auto. Ik had van Luc toch wel enige appreciërende woorden verwacht. Maar neen! Wat die zei? Zijn oren zoemden. En gisterenmorgen had hij nog altijd een echo in zijn hoofd als hij klapte.

Ik zei eerst dat we niet meer zouden gaan, aangezien we -lees: hij dan toch- oud aan het worden waren. Maar na even overwegen, denk ik dat hij zich volgende keer maar oordoppekes moet gaan kopen.