Tja, die knie. Voor ons vertrek had men me al gezegd het rustig aan te doen. Enkel en alleen die dokter die het verband er af had gehaald, die had niets gezegd van voorzichtig.

De landlady had het ook al over rustige wandelingen. En zoals gezegd, die knie was dan wel nog dik, maar die ging gewoon mee en pruttelde niet tegen. Ik bouwde geleidelijk op, eerst drie kilometer, daarna vijf. Maar dan wel de Dun Fionn. En dat is geen Noordzeeduin. Trouwens is deze wandeling af te raden bij wind.

Het wegeltje leidde ons geleidelijk over een koeienpaadje naar een pillbox, vanwaar we iets steiler omhoog gingen om daar, aan een afsluiting, de zeekant te nemen, over een paadje dat net breed genoeg was voor Lucs voeten. Aan de ene kant de afsluiting, aan de andere zijde, de klif.

En net daar kwam ons een familie tegemoet waarvan de vader monkelend zei: “never do this with kids”, waarop ik antwoordde, toen de puber van een jaar of vijftien het bochtje omkwam, dat dat toch geen kid meer was. Hij antwoordde: “you bet!”

Ik bracht Luc op de hoogte dat wat we voor ons zagen -jammer, maar een foto is plat, dat duin niet- we ook op moesten. En toen moesten we er ook nog af. Ik moest even aan die vader denken toen Luc eerst opperde van op onze stappen terug te keren -wat ik niet zag zitten- om daarna die steilte af te komen, gebruikmakend van zijn handen, zijn voeten en zijn zitvermogen terwijl hij zei: “ik vind dat hier niet plezant”.

Na een verdere afdaling door een koeienwei -lees: omgeploegd door koeienpoten- was er de man die in zijn tuintje werkte toen wij daar over die stile aankwamen en ineens drie wegen zagen, waar mijn wandelgids er maar twee aangaf. Hij zag ons twijfelen en ging helpen. Die derde weg? Die was pas drie jaar oud, die was pas aangelegd nadat dat boekje was verschenen.

Probleem opgelost? Niet voor die man. Want -zijn het nu onze grijze haren- hij ging ons daar even enkele wandelingen opsommen die we best konden doen. “Nice and easy” zei hij en ik zag hem denken. Mogelijk dacht hij wel dat de Dun Fionn die we net in de benen hadden toch niet echt iets voor ons was. Maar dat zei hij natuurlijk niet.

Hij vertelde wel dat, als we de wandelgids niet volgden, we sneller bij de auto waren. Tsss … tsss …