Ik nam de telefoon op om kwart voor tien gisterenochtend. “Hij zei: “Ik ben van Niet-deze en ik zoek Mevrouw”, waarna hij mijn naam noemde.

Wat was daar nu mis mee? Het feit dat ik niet van opdringerigheid houd nog daargelaten? Dat legde ik hem even uit.

Ik zei (ahem) een ietsje kortaf:

• “Met Niet-deze?” Klonk dat nu écht zo smalend als ik het zelf hoorde?
• “Wij hebben tot 3u vannacht gewerkt en dan willen wij op maandag slapen.” Hij begon met een excuus dat ik snoerde.
• Wij zijn al bij een andere firma en hebben geen nood aan verandering.” Hij probeerde opnieuw, maar ik zette abrupt de telefoon op de staander.

Ik legde me terug neer maar de slaap kwam niet terug. Eigenlijk waren we om halfdrie thuis gekomen na een uitgelopen afbouw van een evenement. En na het leegmaken van de auto en het nazien van de mailboxen waren we een hele tijd na drie in bed gegaan.

Ik overpeinsde dat ik dat meer ludiek moest leren aanbrengen. De man wiens maandag zo prettig was begonnen, deed ook enkel zijn werk, maar diegenen die dat nummer aan hem hadden gegeven … Want zie je, normaal kan je bij dat nummer enkel de firmanaam vinden en niet mijn naam.

Om goed voorbereid te zijn ga ik de situatie eens herbekijken en een plan de campagne opmaken. Misschien vraag ik wel of de firma Niet-deze in financiële nood zit. Maar het feit dat ze onze telefoon gebruiken, die we zelf betalen voor ons eigen gemak, nut of wat dan ook ergert me enorm. En zeker omdat ze het zo uitleggen alsof het voor ons eigen goed is dat ze ons ambeteren.

De echte reden echter is niet dat wij daar financieel beter van worden. De echte reden is dat zij daar financieel beter van worden.

Misschien is bijten zo slecht nog niet.