We hadden de vrije dagen rond kerst en nieuwjaar eens een stapje in de wereld willen zetten. We blikten eens richting Parijs. Maar we bepeinsden ons na het meedogenloze. Een rouwende stad bezoeken … het leek ons wat op ramptoerisme lijken.

We hadden ook plannen voor de kerstmarkt van Keulen. Die borgen we op omdat ik het niet zo begrepen heb op dicht drommende dringers. Zelfs dat uitje was er even teveel aan. Ik heb het meer voor ruimte. Veel ruimte. Zelfs aan de kassa in een winkel moet ik de neiging onderdrukken om mijn arm recht in de maag van een te dichtbij staande te spietsen en te zeggen: “dàt is de afstand”.

Armlengte dus. In Keulen? Ik wil niet dwars doen hoor, Sehr geehrte Frau Bürgermeisterin, maar een armlengte? In een menigte? En “een gedragscode voor vrouwen” is dat zoiets als zeggen dat het de vrouwen hun schuld is?

We hadden nog een derde bestemming in gedachten. Berlijn hebben we ook even overwogen, maar zeven uur rijden vond Luc dan weer iets te lang.

Eigenlijk maar goed ook dat we niets hadden vastgelegd. Het zou eerder gedoe dan wat geworden zijn met die schouder.

We hielden ons rustig, lazen, speelden met het blog (ik), maakten filmkes (Luc) en keken TV.

Geert Hoste Jump! De recensies zeggen dat het goed was. Ik zal dus nooit recensent worden. Jaar na jaar, gedurende de laatste paar jaren, zeg ik dat die show steeds minder en minder wordt. Dat hij een mooi betoog hield over onze samenleving ga ik niet ontkennen maar dat was niet komisch. Dat was een mening. Dan wel een mening waar ik me bij aansluit, maar toch.

Michael Van Peel hebben we ook gezien. Het is ook niet bepaald “HAHA”-humor, maar hij liet me wel enkele keren mijn adem inhouden. Het verschil zijnde? Geert Hoste raakt me niet meer -dat was ooit anders– maar Michael Van Peel wél.