De weermannen en -vrouwen hadden het er al de hele week over. Gisterenmorgen was het zover. Het sneeuwde! Maar ow ow stop! Niet allemaal tegelijk de auto in en deze richting uit hoor! Het zou kunnen tegenvallen. Ik heb meer de indruk dat de sneeuw hier een equivalent is voor de zon aan de kust in de zomer. Een lokmiddel dus. Je kan hier niet skiën, niet langlaufen, wel lang laufen.

Maar dat deden we ook niet. Luc voelde wat in zijn heup en dan moet je niets forceren natuurlijk. Dan maar wat anders gedaan.

Ik had vorige keer ook al de kader zien hangen want in die huisjes van Sunparks hangen overal de zelfde kaders. In dit geval, den dezen:

Ik had me toen trouwens ook al afgevraagd … Nu deze keer had ik het wel al opgezocht. Want helemaal naar Yorkshire rijden om een viaduct te zien en eentje dat hier staat negeren, ten zou dwaas zijn.

Jammer maar helaas. Het viaduct dat hier stond, is niet meer. Het is gesneuveld in en na de oorlog. Maar wij, wij zouden die restanten eens gaan zoeken, sé.

We vonden ze, maar weer jammer maar helaas, konden we er niet bij. Het had gekund, maar dat avontuur houd ik liever voor zomerse dagen. Nu met dit weer was alles er zo drassig en modderig. En dan kan je wel denken dat je er iets moet voor overhebben. Dat had ik, ik ben tot haast aan mijn knie in de drab gezakt.

Eens terug, ik moest die natte spullen uit, begon het harder te sneeuwen. Foto voor en na, met een uur tussen.

In elk geval, zoals een slimme Schot eens tegen Broer zei, moet je altijd nog iets over houden zodat je een volgende keer zou terugkeren. In ons geval staan die restanten van het viaduct op de agenda. We weten nu waar ze zich bevinden.

En wat een slimme Schot niet zei, maar wat ik zelf heb bedacht is dat ik in het vervolg beter mijn tweede paar stapschoenen kan meebrengen. Hoe kan het nu dat ik die niet bij had? Gewoon niet aan gedacht!