Ik vrees het ergste. Ik vrees dat ik mijn schouder opnieuw gekwetst heb.

Dat is het gevaar als het beter wordt, je denkt er niet meer zo constant aan. En ja, met die kapotte douchekraan -dat zal je dan altijd zien, dat dingen kapot gaan, als je ze het best kan gebruiken- was een bad de enige optie.

Het ging vlot al was in het bad geraken iets omslachtiger dan er uit komen, of toch niet, want ik deed geen moeite, ik liet me gewoon in dat bad neerploffen. Tot deze week donderdag. Toen heb ik me een ietsje te laag laten zakken vooraleer ik losliet.

Dat kwam omdat het water al wat hoger stond dan bij mijn normale plonsbeurt. En ja, ik voelde het onmiddellijk, al is het niet zo erg als het in den beginne was, maar elke achteruitgang maakt me nog ongeduldiger dan ik al was.

Ik ben dat hulpbehoevend gedoe namelijk meer dan beu.