Per evenement houdt Luc een steekkaart bij met alle nuttige gegevens, zoals adressen van de hal, van het hotel, van eventuele eetgelegenheden en andere gegevens zoals mogelijke inlogcodes en wat dies meer zij.

We hadden net een bezoekje gebracht aan een winkelcentrum, de wandeling op de Utrechtse heuvelrug werd door de stormachtige wind van ons lijstje afgeblazen, Luc had het adres van onze overnachting ingegeven en hij stopte de kaart in het bakje onder de radio waarbij de kaart niet in dat bakje maar onder dat bakje, dus in de console zelf terecht kwam. Als je het erom doet, dan lukt het niet, geloof me maar.

Nu wil het toeval dat we onmiddellijk daarna, bij het rijden, een bizar geluid hoorden. Het deed me denken aan het geluid van de speelkaarten die we als kind met een wasknijper op de spaken van onze fiets bevestigden. Ik dacht dus dat die kaart ergens zat te flapperen. Volgens Luc was het dat niet. Hij beweerde dat het geluid achter mij vandaan kwam.

De maandag erna hoorden we niets, de dinsdag erna hoorden we niets, de woensdag erna -eigenlijk waren we die kaart al halvelings vergeten- was het geluid er weer, maar pas ’s avonds en meerdere decibels luider. Bovendien ging die auto bij het remmen een erg akelig schrapend geluid voortbrengen daar – inderdaad- achter mij.

Daarna ging het geluid niet meer weg. Een auto geneest niet zomaar. En al beweerde iemand, die er meer van kent dan wij, dat we met onze trommelremmen achteraan niet bang moesten zijn om ermee naar huis te rijden, gerust was ik er niet in.

Tijdens de terugweg hebben we het geluid niet gehoord. Luc heeft dan ook praktisch niet geremd. Natuurlijk hebben we die auto zo snel mogelijk naar de garage gebracht, na eerst toch enig rantsoen te hebben ingedaan.

De auto is terug thuis. Het is geklaard. Gedaan met enge geluiden, de kostprijs viel al bij al nog mee maar Luc heeft wel vergeten vragen om die steekkaart er even uit te halen.