Twee jaar geleden melde ik dat ik zou stoppen met het vermelden van de jarigen uit mijn naaste omgeving. De redenen waarom stonden erbij en ik ben nog altijd die mening toegedaan waar het de reacties betreft, in dit geval de reacties die voortkomen door het zien van het woord “verjaardag”.

Toch stopte ik er niet mee.

Waarom niet? Omdat ik niet wist wat de betrokkenen daar zelf over dachten? Nu ja, Luc en Zoneke zijn volwassen mannen, die gaan niet zeggen van: hé jà, doe dat toch maar. Neen, die gaan beiden zeggen dat ik daarmee mijn zin doe aangezien het mijn blog is.

En Amke en Ella dan? Twee jaar geleden schreef ik over hen het volgende:

En de kleinkindjes, zolang het plezant was om doen, deden we het, maar zeg nu zelf, de laatste jaren was het een simpele vermelding met een kaart geworden.

 
Maar daar is iets veranderd. Want de kleinkindjes zijn geen kleine kindjes meer. Neen, ze bepalen zelf of ze komen lezen, wanneer ze komen lezen en of ze willen reageren. Ze worden groot, dat is klaar en duidelijk.

Zoals ik al meer zei schrijf ik tenslotte niet voor de reacties maar voor mezelf en aangezien die verjaardagen belangrijk zijn voor mij, horen ze ook op het blog.

Ziezo! Ik ben er dus uit geraakt. En dat allemaal omdat ik niet van mijn verjaardag houd en me dus afvraag hoe een ander daar tegenaan kijkt.