Op zo een twee kilo van mijn streefgewicht gekomen begon ik het blog al klaar te stomen voor het vermelden van het grote nieuws. En toen kwam die schouder er tussen.

Het is dus momenteel volledig naar de knoppen. Baskuul kijkt grimmig, ik kijk grimmiger en ik kan helemaal herbeginnen.

Allemaal niet zo erg? Enkel een kwestie van de nodige moed op te brengen? Ik weet het zo niet. Ik heb er momenteel niet zo een zin in, in dat moed opbrengen.

Een diëtiste had ik ook al even overwogen -ik kom dus bij van nog maar enkel naar een glas water te kijken- maar voor wat die me per uur zou aanrekenen, kan ik een deel van de hongerige wereldbevolking te eten geven.

Het is niet helemaal eerlijk verdeeld in de wereld …