Ooit toen Sloef het blog nog schreef en Luc Slow noemde, wist niemand ook maar wie wij waren. Dat we zo heel anoniem niet meer zijn, dat zal ondertussen wel duidelijk zijn. Je leert bloggers kennen en die vertellen wel wat voort.

Anderzijds zijn er bekenden die je blog vinden of je vertelt zo tegen ene of andere dat je een blog hebt en die vertelt dat ook voort.

Op zich niet zo erg, maar het ging wel even een beperking zetten op wat ik wel of niet wou vertellen. Maar daar gaat het niet over.

Ooit dus, was er zo iemand, die het had van horen zeggen, die iets grappigs meemaakte en ik vroeg of hij er iets tegen had dat ik hem bij naam noemde als ik dat verhaaltje op het blog vertelde. Dat had hij niet.

Na een poosje vroeg hij me wanneer ik nog eens iets over hem zou vertellen. Ik zou daar niets op tegen hebben ware het niet dat er niets te vertellen viel en ik het eigenlijk ook niet heb voor gedirigeerd schrijven.

Na nog een poosje zuchtte hij terwijl hij zei: “jij schrijft alleen maar over Luc”.

Dat is natuurlijk licht overdreven. Ik schrijf niet enkel over Luc maar het is toch logisch dat ik over diegene die het overgrote deel van mijn leven deelt, het overgrote deel weet te vertellen.

Ik moet toch echt niet al zijn gags voor mij alleen houden zeker. Ik laat gewoon de goegemeente meegenieten.