Het is al zo lang geleden dat ik nu niet meer weet of het op TV was of dat ik het in een boek las. Een nogal nurkse verpleegster werd er beschreven als een “ruwe bolster met een klein hartje”.

Daarna dook de beschrijving een beetje overal op, meestal door mensen die zichzelf beschreven. En ik wist goed dat dat helemaal voor hen niet klopte. Ze babbelden veel te graag over zichzelf.

Wie was daar de dupe van? De echte ruwe bolsters met het kleine hartje. Die werden volledig opzij gezet, want dat klein hartje, dat zien ze niet. Dat zit in die ruwe bolster verborgen. Slechts af en toe krijg je daar een glimp van te zien.

Daarna was het de beurt aan ADHD. Sinds de term opdook hadden vele mensen kinderen met ADHD. Jawel en inderdaad, ook mensen van wie ik dacht dat ze gewoon een paar ettertjes op de wereld hadden gezet.

Wie was daar nu het slachtoffer van? De mensen die echt kindjes hadden met ADHD want uiteindelijk gingen sommigen denken dat die allemaal slecht opgevoed waren.

En zo liep het verder. In de kleren heb je een mode, in ziektes en aandoeningen ook. Fibro, depressie, borderline, hooggevoeligheid, burn-out, …, ze werden allemaal een hype en dat telkens om zichzelf interessant te maken met de ellende van een ander.

Want het gevolg was telkens hetzelfde. Diegenen die er echt aan lijden, worden mee scheef bekeken.

Ik heb me altijd laten voorstaan op mijn goede gezondheid, waarbij ik eventuele kwaaltjes wel onder de mat veegde. Als de kinesist/fysio beweert dat mijn schouders wel eens last van artrose zouden kunnen hebben, wuif ik dat weg. Dat is niet zo. Ik zeg dat dat een RSI is.

Ik zal wel twee keer nadenken vooraleer ik zoiets aan de grote klok zou hangen. Stel je voor dat ook iedereen het krijgt.