Als je ooit een auto passeert en de passagier zit heel hard te wiebelen, net alsof ze een hoogdringendheid heeft, maar dan echt overdreven, ga niet onmiddellijk denken dat je met gekken te maken hebt. Het zou natuurlijk wel iemand kunnen zijn die echt een presseeke heeft maar het zou ook ik kunnen zijn, zonder presseeke.

Het overkwam me namelijk nadat Luc zijn laatst gebrande nieuwe CD afspeelde. Ineens kon ik niet meer stilzitten en al kon ik dan mijn benen niet uitslaan en zat ik in de gordel, ik wiebelde en dat is een onderdrijving. Je weet wel hoe het gaan, in een opwelling ben je vertrokken en pas na een korte wijle bedenk je dat dat hoogst idioot is, al was het maar omdat Luc nogal bête zat te lachen, al vertoonde hij wel neiging om mee te doen, maar niet kon omdat hij reed.

Ik bedacht dus dat het idioot was en ik stopte ermee. Maar toen, toen voelde ik ze, mijn buikspieren. Ik wist geeneens meer dat ik ze had.

En ja, bedacht ik, als het die aan het werk zet, doe ik gewoon voort. Deed ik. Ik hield het niet het ganse liedje vol. Verdorie, die spieren gingen opspelen, nog erger dan na de gebruikelijke oefeningen.

Thuis heb ik het stukje muziek op mijn pc gezet, al weet ik niet of het hetzelfde effect gaat hebben aangezien je op een gewone stoel niet zit zoals in een autozetel.

Een autozetel in huis? Zo gek ben zelfs ik nog niet.