Iedereen die dit blog al langer volgt, weet dat ik nogal atletiekgezind ben en dat ik me voor de televisie kan ploffen voor een koers.

Als we onderweg zijn met de auto staat de radio aan. Dat was zo bij de Ronde van Vlaanderen en bij Parijs-Roubaix.

Het is vele jaren geleden dat ik tot het besef kwam dat ik wel van wielrennen hield en dat dankzij de verslaggeving van de Tour de France op de Belgische radio.

Nu? Man man man. Ik vraag me af of er van sportjournalisten echt verlangd word dat ze hun adempauzes tijden het praten verkeerd leggen. Zoals in: “Al die mannen willen hier … meerijden”. Net of ze zich verslikken in hun woorden.

Het is nog moeilijk om volgen ook. En dat om beschrijvingen te geven van achterwerken, kuiten en haartooi. Dat laatste was een vermelding voor de vrouwelijke fans.

En dan was er ook nog wat anders. Ze willen die renners steeds interviewen als ze net van hun fiets stappen. Een douche voor die mensen kan er eerst niet af, want dan gaat de spontane reactie verloren.

Dan vraag ik me af waarom Lotte Kopecky zich excuseerde omdat ze “shit” zei. Dat betekent dat er ook ergens voorschriften zijn voor interviews? Voor zover het spontane.

Hier werd geen koers … gereden anders zou het gras … plat zijn.