Ik zag het wel. Van dag tot dag lieten de vlinderstruik en de Forsythia hun bladeren meer en meer hangen. Maar er kwam regen aan. “Morgen” zegden ze en dat bleven ze zeggen.

Maar de regen, soms vergezeld van onweer, die vertikte het om hierlangs te komen. Eén avond hebben we het eens zien bliksemen in de verte en er was wat gerommel toen we in bed lagen. De paar druppels die er toen gevallen zijn waren te weinig om een hommel te laten douchen.

Dat kon zo niet langer. Ik moest de regenton aanspreken. Gisterenmorgen pakte ik de gieter, kiepte het deksel van de ton en schrok.

Mijn eerste gedachte was: “het kan toch niet waar zijn!” Want wat dreef daar zo in ons regenwater? Een meikever. Ik had al gedacht dat ik er dit jaar geen had gezien, gaat er toch eentje liggen dood gaan in … En toen zag ik een pootje bewegen. En in plaats van water, schepte ik de meikever uit de ton. Ik zette het beest op een droog plaatsje en riep Luc.

“Houd jij die meikever even in het oog terwijl ik mijn fototoestel haal?” vroeg ik. Hij pakte er het drinkbakje voor de vogeltjes bij, dat hij leeg goot om er de meikever van te weerhouden van de plank te vallen waar ik hem had op gezet. “Die doet niets” zei ik nog “gebruik je handen maar”.

Toen ik er terug aan kwam met het toestel stond Luc nog steeds als een volleerd dierentemmer de meikever in goede banen te leiden … met het bakje. En toen totterde de sukkelaar toch op de grond zeker.

Hij heeft hem opgeraapt hoor, maar niet met zijn handen. “Ben je nu bang van een meikever?” vroeg ik. “Neen” zei Luc “ik vind dat vies”. “Hij heeft zich wel gewassen zenne” zei ik, terwijl ik de meikever overnam en hem terug op de plank zette.

We kennen nog zo iemand, die dat een dik vies beest vond, al wist zij toen niet dat het een meikever betrof.

Ene verdronken door mijn schuld, nu ene gered. Meikevers! We staan effen!