Ik heb nooit moeten hebben van foto’s van mezelf. Vreselijk vond ik die. Nochtans kon ik soms wel eens tevreden zijn als ik in de spiegel keek.

Nu is het wel zo dat, als ik foto’s van vroeger bekijk, ik mezelf afvraag waarom ik daar zo een hekel aan had. Er zijn zelfs mooie foto’s bij.

Ik weet wel dat ik niet alleen dat probleem heb. Men legde het me eens uit. Dat schijnt te komen doordat een spiegel je een spiegelbeeld geeft en foto’s de reële weergave. En omdat de meeste mensen geen symmetrisch gezicht hebben vindt iedereen dan dat de foto’s niet gelijkend en niet geslaagd zijn.

De laatste jaren sta ik haast niet meer op foto’s. Behalve die ene, zo een drie jaar geleden in Schotland genomen, scheelt er wel met alle foto’s iets.

En dan moeten we voor een bepaald dossier foto’s opsturen. Elk twee dan nog.

Het heeft toch een tijdje geduurd en dan vonden we ze nog niet goed. Ik heb dan maar een beetje een scheve snuit getrokken en een beetje een pose aangenomen.

Ik vraag me af of ooit wel iemand dat dossier gaat bekijken.